Klinckowström

Hare Hoogheid werd in Stralsund zeer plechtig ontvangen door  gouverneur-generaal rijksraad graaf Meyerfelt en de Pommerse adel. Na een verblijf van een paar dagen in Stralsund ging de prinses, samen met het hele hof, aan boord van de vloot en landde in 1744 gelukkig in Karlskrona.

de samenstelling van het gezelschap van de Koning bestond uit graaf Erik Brahe, baron Erik Wrangel, kolonel graaf Ludvig Hård, kolonel Stjerneld, kolonel Kalling, majoor graaf August Meyerfelt

Maar aangezien geen enkel plan uitgevoerd zou kunnen worden zonder een geldfonds, waaraan een fundamenteel gebrek was, werd besloten dat de Koning in het buitenland in het geheim over een aanzienlijke lening zou onderhandelen. Daartoe werd graaf August Meijerfelt naar Brunswijk gestuurd om deze lening te verkrijgen van de hertog en hertogin, de zuster en zwager van Hare Majesteit de Koningin. Maar omdat de hertog niet zonder onderpand wilde lenen, werd de Kamerheer van de Koningin afgevaardigd met alle juwelen en snuisterijen van haar en de Koning. Via correspondentie via Berlijn en Hamburg ontdekte rijksraad Höpken de zaken van graaf Meyerfelt met Brunswijk; naar aanleiding waarvan het Geheime Comité, door verslag uit te brengen aan de plenaire Rijksstaten, voorstelde dat volgens de regeringsvorm van 1719 en 1720 de Rijksstaten de leiding zouden krijgen over de schatkist, regalia en kleinoden. Het Geheime Comité bevestigde, afgezien van de duidelijke woorden van de wet, deze herinnering met het precedent van de regeringen van koningin Ulrika en koning Fredrik in 1719 en 1720, toen de juwelen werden geïnspecteerd en vergeleken met de inventarissen door de afgevaardigden van de Rijksstaten. onder de vermeende Rjiksdag.

Vervolgens werd hij [= Gustaf Horn] gearresteerd. Toen dit bekend werd, verloor de Hofpartij de moed en verlief het Hof. Kolonel Stjerneld reisde in het land; generaal Kalling ook. Graaf Meyerfelt en beide baronnen Ribbing hielden zich schuil op Näsby, het landgoed van Meyerfelt. Graaf Brahe bleef thuis en ging pas laat in de avond naar de autoriteiten.

Vaandrig bij de garde Psilanderhjelm werd vastgehouden; Generaal Kalling, kolonel Stjerneld, majoor graaf Meyerfelt, beide baronnen en kapiteins Ribbing, hofmaarschalk Rålamb en anderen werden opgeroepen om geconfronteerd te worden met aangiftes en bekentenissen.

1 ) Efter en copia af Drottningens egen hand bland dess efterlemnade papper.
2 ) Baron Erik Wrangel.
3) Grefve Hård.
4) Flodelius.
5) Baron Erik Wrangel.

Ik heb twee van uw brieven tegelijk ontvangen; ze hebben mij veel plezier gedaan, vooral wat betreft onze twee ongelukkige vrienden, in wie ik zeer belang ben. Hier is de arme Hård eindelijk veilig; maar desondanks raad ik hem niet aan het risico te lopen Kiel te verlaten, tenzij hij goed begeleid wordt. Palmstjerna deed een actie die hem waardig was. U zult weten dat hij ’s nachts in de gevangenis van Flodelius zat en hem geld gaf die zijn ontsnapping vergemakkelijkte, allemaal op voorwaarde dat hij W. ² en H. ³ levend of dood zou halen. F. ⁴ is daadwerkelijk ontsnapt; maar werd teruggepakt en verhoord in het Kamersherecht, waar hij het ontvangstbewijs inleverde dat ik u zojuist heb gegeven. Palmstjerna werd gedwongen uitleg te geven, en we hopen deze zaak bij het parlement te krijgen, maar ik betwijfel of dat gaat lukken. Het zou verstandig zijn om W. ^² en H. ^³ te waarschuwen om op hun hoede te zijn voor elke Zweed die hen niet goed kent. Bovendien bevindt alles zich hier in dezelfde situatie als u het achterliet. Buitenlandse zaken zijn net zo verward, en het lijkt erop dat Engeland voor ons geen haast heeft. De onvrede neemt toe, vooral onder de Garde, die hun leider verafschuwt. De koning ontving van Rusland 20.000 vaten meel voor eigen gebruik, die naar eigen wens zullen worden verdeeld. Dit geeft niet alleen een goede indruk bij de mensen. Ik heb de brief van W. ² met de kopie van het rapport dat hij mij stuurde niet ontvangen. Ik maak me er zorgen over, maar ik hoop dat het in cijfers zal zijn geweest. Vertel me wat W. ⁵ gelooft over de bedoelingen van Engeland; als er geen hoop is voor het Britse pond. U weet dat het een modieus meubelstuk is en dat we niet zonder kunnen. Ik stuur u een brief voor mijn broer; Ik zou heel blij zijn als ik u meer reële tekenen zou kunnen geven van de oneindige waardering waarmee ik ben enz.

1) Na een kopie van de Koningin’s eigen hand tussen haar nagelaten papieren.
2) Baron Erik Wrangel.
3) Graaf Hård.
4) Flodelius.
5) Baron Erik Wrangel.

Sinds mijn uitzending op de 25e had ik een gesprek met W ². Hij had niets minder nodig dan de verzekeringen die ik hem gaf over de genadige herinnering aan Uwe M. om hem uit de neerslachtigheid waarin hij verkeerde te halen. De anekdotes die ik hem vertelde over de bewonderenswaardige vastberadenheid van Uwe M. en uw trouwe dienaren steunt en nooit in de steek zal laten, hebben hier niet in grote mate aan bijgedragen, waaraan de genadige belofte van Uwe M. werd toegevoegd om aan zijn vader de duizend of twaalfhonderd kronen per jaar terug te geven, in ruil waarvoor hij  een ​​kapitaal van twintigduizend kronen zal regelen; dit alles bracht hem in een redelijk goed humeur, omdat hij dit laatste punt onmisbaar vond. Hij vertelde me dat hij Uwe M. een memo had gestuurd via Engeland. Ik heb het gelezen en vond het, hoewel ingekort, voldoende gedetailleerd. Er zijn inderdaad hier en daar wat kleine oplevingen, maar die veroorzaken geen schade. Hij had dezelfde ideeën voor de toekomst, als waaraan Uwe M. zich graag zal willen herinneren en die ik de eer had te bespreken. Omdat deze zaak daarom in Engeland is begonnen, zal ik proberen deze in Brunswijk te steunen en te onderzoeken wat de mensen ervan vinden en wat er gedaan kan worden. Wrangel’s huidige huis bevindt zich in Stade, waar hij verschillende vrienden heeft. Breda is met hem, die in redelijk goede omstandigheid verkeert om docent te worden bij een jonge huisvader. De hoven van Wenen en Frankrijk ondernemen veel actie om de goede gezindheid van Kopenhagen voor Z.M. van Pruisen te verzekeren, en er wordt gevreesd dat die verzekering de Grootvorst van Rusland ertoe kan brengen in te stemmen met de ruil van Holstein tegen Oldenburg en Delmenhorst. De Koning van Pruisen vroeg land in Denemarken te kopen, wat werd geweigerd; maar het is zeker dat Z.M, nadat hij in Polen voor enkele duizenden had gekocht, het gebrek aan voedsel en voer een van de belangrijkste oorzaken is van de passiviteit van de Pruisische troepen; en aangezien Z.M. van Pruisen een enorme stapel maïs moet hebben, kwam het bij mij op, of het niet mogelijk zou zijn hem ervan te overtuigen een deel ervan aan Uwe M. af te staan ​​om het te verdelen, en de goede gezindheid van de provincies te behouden. Omdat een aanbevelingsbrief van Uwe M. aan Z.M. van Pruisen voor mij van groot nut is, in het geval dat de omstandigheden vereisen dat ik daarheen ga, durf ik heel onderdanig te smeken voor Uwe M.’s genade om het mij bij de eerste post te sturen, om het in ieder geval klaar te hebben. De genade waarmee Uwe M. mij altijd heeft overladen, doet mij hopen dat dit voor mij een gelukkig gevolg zal hebben; vooral als Uwe M. nog één wil toevoegen voor de heer Prins van Pruisen. De dienst. van Uwe M. zal altijd mijn hoofddoel zijn. Ik hoopte dat de gebeurtenissen op mijn ijver zouden reageren. Ik vertrek vandaag naar Brunswijk, misschien kan ik de daar genoemde brieven ontvangen. Het veiligste is om de envelop van de heer hertog van Brunswijk en alles naar het adres van de graaf van Solms, de Pruisische minister hier in Hamburg, te sturen.
Aldus 1 februari (1757).

1 ) Origineel in papieren Koningin.
2 ) Baron Erik Wrangel.

Als ik het zeer onderdanig doorgeven van mijn nieuws vanaf hier tot nu toe heb uitgesteld, is de reden dat ondanks de genomen moeite en de zeer oprechte medewerking van de heer hertog van Brunswijk, we er nog niet in geslaagd zijn met de koning van Pruisen tot overeenstemming te komen. Uwe M. dacht eerst dat hij er graag mee zou instemmen; daartoe heeft de hertog mijn aankomst hier niet vermeld en dat ik op de hoogte was van Zweedse zaken, en dat ik het geluk had in de goede gratie te staan ​​van Hunne M.’s. Hij vroeg of Uwe M. wilde instemmen, met mijn vertrek naar Dresden omdat hij al had gedacht dat ik heel graag de campagne zou doen of als vrijwilliger of dienst zou nemen. Waarop de koning had geantwoord dat hij met zekerheid wist dat de Zweedse zaken van Zweden er zwak voorstonden en er niets was om te vrezen of te hopen. Ten aanzien van mij had hij heel vriendelijk gereageerd, dat hij veel vrijwilligers had en zijn plaatsen allemaal bezet waren, zodat de hertog moest proberen mij ervan te weerhouden. Het lijkt er daarom op dat de koning van Pruisen het idee dat hij over Zweden heeft nooit zal veranderen als hij in feite de pogingen van de Fransen om troepen naar Pommeren te laten transporteren niet ziet, en, in geval van mislukking, daartegen optreedt. Het gerucht circuleert hier al enkele dagen, en het zou voor ons zeer noodzakelijk zijn om precies en zo snel mogelijk te weten wat er aan de hand is. Ik twijfel maar zou graag willen dat de koning van Pruisen ervan overtuigd werd, want dan zou hij overal mee instemmen. Als ik mijn gevoel durf uit te spreken, lijkt het mij dat we, zonder het doel los te laten, dit jaar zullen moeten zien hoe de zaken zullen aflopen en wie de overhand zal hebben; terwijl we wachten hoe Hunne M.’s  met Rusland en Pruisen omgaan, zonder zichzelf op enigerlei wijze bekend te maken, zodat we daarna kunnen beginnen met degene die het meeste wil en de beste voorwaarden schept; omdat ik geloof dat het nodig is om vooraf te zien of het misverstand tussen Pruisen en Frankrijk zal voortduren; zo niet, dan zou de Franse partij in Zweden niet nalaten door Hem te worden gesteund zoals hierboven; en aangezien als gevolg daarvan de vriendschap tussen Engeland en Rusland zal worden hersteld, zouden we dan kunnen profiteren van de goede gezindheid die deze twee hoven voor Hunne M.’s hebben gekenmerkt. Als Pruisen daarentegen standvastig blijft in zijn huidige systeem, en hij ziet dat de Franse partij enige afleiding wil creëren, zal hij niet nalaten pogingen in het werk te stellen om dit te dwarsbomen, en ik denk dat we als we in de tussentijd ze wel kunnen zien aankomen, vooral als ze zien dat de Hofpartij wordt aangemoedigd door de goede bedoelingen van de provincies. Twee brieven die Uwe M. de eer had mij op 4 en 18 februari te schrijven, hebben mij gelukkig een paar dagen geleden bereikt. De Flodelius-affaire is uniek en markeert een verschrikkelijke meedogenloosheid. Hård heeft hierover al een waarschuwing gekregen. Omdat de Engelse minister in Berlijn hier onlangs was, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de situatie te onderzoeken. Ook de heer hertog sprak er met hem over; maar iedereen is zo overtuigd van onze zwakte dat het alle moeite van de wereld kostte om hen te overtuigen. Hij beloofde er echter over na te denken. Hij moet momenteel in Dresden zijn, en ik geloof dat als hij eenmaal overtuigd is, hij zeer goede diensten zal kunnen vervullen. Ondanks alle obstakels heb ik de moed niet verloren, en op voorwaarde dat de koning van Pruisen het huidige systeem overleeft, ben ik er vrijwel zeker van dat hij ons zal opzoeken. Ik durf bovendien heel onderdanig te verzekeren dat ik niets zal verwaarlozen dat nuttig zou kunnen zijn voor de dienst van Uwe M., en beschouw het als mijn grootste geluk om aan Hem mijn zeer onderdanige en zeer oprechte toewijding te kunnen tonen.
Brunswijk 9 maart 1757.

Omdat er tegelijkertijd iemand naar Eutin zou worden gestuurd en graaf Meierfelt voor dat doel werd aangesteld, was H.M. bereid van de gelegenheid gebruik te maken om een ​​geldlening af te sluiten met zo’n betrouwbaar persoon, dat Hunne Majesteiten het nu en aan het einde van elkaar van de dreigende pogingen van de standen tegen het hof, waarvan niemand met voldoende vertrouwen en zekerheid kon voorspellen waar ze heen zouden gaan, het van het grootste belang om te voltooien, om te kunnen strijden met gelijke wapens tegen een onrechtvaardige partij, die helaas met te veel succes de natie heeft veroverd. Maar voordat we hier gedetailleerder op ingaan, is het belangrijk eerst een omstandigheid te noemen die hiermee veel gemeen heeft. Een koopman in Hamburg, genaamd Züling, werd vóór de Rijksdag en de kroning in 1751 gearresteerd 

Toen deze goederen aan Züling moesten worden teruggegeven, werd daarvoor het appartement gebruikt van graaf Meyerfelt, die ook een kamerheer van de koning bij zich had.

Maar deze operatie vond pas veel later in de maand maart plaats. Hare Majesteit had via graaf Meyerfelt uit Brunswijk al het antwoord gekregen dat de hertog Hare Majesteit 6.000 dukaten kon voorschieten, die ook door Hare Majesteit aan de Koning werden overhandigd en afgeleverd. Wat het verpanden van de juwelen betreft, vond de hertog het te twijfelachtig om zich met een dergelijke kwestie bezig te houden; ook niet wetende met welke zekerheid en op welke plaats men zich zou kunnen wenden om zo’n bedrag op te nemen.

Dinsdag 22 juni was de dag die de koningin had aangewezen om de juwelen over te dragen, en omdat Hare Majesteit die dag niet in de stad wilde zijn, werd er in Ulriksdal gegeten, waarop graaf Meyerfelt, de prinsen en hun cavaliers, die Hare Maj op dat moment nog had, waren uitgenodigd; maar Graaf Brahe en Baron Ribbing hadden Hare Majesteit verzocht in de stad te zijn om de ceremonie bij te wonen met de juwelen, die in de middag werden afgevaardigd door het Geheime Comité en die er vervolgens tegen de avond in Ulriksdal melding van maakten en daarvan getuigen waren.

Zodra dit gesprek met baron Horn voorbij was, zocht de koningin Zijne Majesteit op, die toen met graaf Meyerfelt wandelde, en bracht de koning hiervan op de hoogte. Het verraste eerstgenoemde ten zeerste, die zich vervolgens uitdrukte dat men haastig zijn kant moest kiezen.

Hunne Majesteiten kregen zoveel manoeuvreer ruimte, dat ze een heel eind op weg naar Uppsala zouden zijn voordat er in Stockholm ook maar het geringste over bekend zou worden. Een dergelijke terugtocht was niet alleen in de ogen van graaf Meyerfelt de beste handelwijze, maar zou diezelfde avond ook door Hunne Majesteiten tot stand zijn gebracht, als maarschalk Horn niet sterk had aangedrongen op de beloofde komst van graaf Brahe en Ribbinge naar Ulriksdal.

Hård en Brahe waren nog maar nauwelijks weg of Ribbing en Meyerfelt kwamen opdagen. Je zag nu heel Norrmalmstorg vol artillerie, die de kanonnen naar de kasteelkant draaide, en alles wat maar te horen was.

Tegen de ochtend ontving graaf Meyerfelt de informatie, dat maarschalk Horn om 4 uur was afgevaardigd, en sindsdien opgenomen in de Commissie; een omstandigheid die de ongerustheid van hun Majesteiten opnieuw aanzienlijk deed toenemen. Om 7 uur verlieten de patrouilles en de bemanning het plein.

Het gesprek eindigde; maar deze verdenking op Brahe maakte Hare Maj-t onbeschrijfelijk tevreden, dat tegen 1 uur in de middag en toen graaf Brahe na zijn burgerlijke arrestatie naar huis was teruggekeerd, kreeg hij via graaf Meyerfelt en Baron Ribbing van hem een ​​volledig verslag van zijn gehele ondervraging in de Commissie; waarna Hare Majesteit op een veel steviger manier in staat was aan de nogal vijandige subtiliteiten van de Rijksraad het hoofd te bieden. Het was zoveel gemakkelijker voor hem om ze te doen, omdat Psilanderhjelm zijn vriend was.

Kort daarna kwam de Raad met de brief van de standen over het naspreken van graaf Hård en had het genoegen de expeditie daaruit ter ondertekening van de koning aan te bieden. Dit gebeurde al in de ochtend. De rest van de dag werd doorgebracht in de kamer van juffrouw Düben, waar Meyerfelt en Ribbing kwamen en vertelden over Brahe’s goede humeur en niet dachten dat hem zoiets moeilijks en ongelukkigs zou overkomen.

Hunne Maj. zeiden verder tegen Psilanderhjelm dat hij Baron Ribbing en graaf Meyerfelt een deel van dit idee moest geven en terug moest komen met een antwoord van graaf Piper, op welke manier hij van plan was dit uit te voeren, nu alleen de resterende middelen om zijn broer te redden.

en zei dat, hoe dringend de verwijdering van deze man ook mocht zijn, en waarvan hij, op bevel, graaf Piper, baron Ribbing en graaf Meyerfelt op de hoogte zou stellen, er nog een andere bron was waarop ze hun hoop konden vestigen, namelijk dat met de eerste Engberg ,

Baron Ribbing en graaf Meyerfelt zouden zo laat kunnen komen dat de avond niet doorgaat.

Henrik Wrede kreeg van de Hoeden niet alleen  de doodstraf, maar stuurden graaf Meyerfelt en Ribbing ook een waarschuwing over de vragen in hun verhoor, dat ze vooraf met juridische mannen moesten overleggen, zodat hij waarschijnlijk hun lot verlichtte.
¹ ) Het is duidelijk dat dit [dubbele] woord per ongeluk aan het manuscript is toegevoegd.

Graaf Meyerfelt en Ribbing werden voor altijd van het Hof verbannen.

Op buitenlandse locaties voerde het Hof een zorgvuldige correspondentie om alle mogelijkheden voor verandering te zien en te benutten. Graaf Meyerfelt was voornamelijk in Duitsland en dit jaar als vrijwilliger bij het geallieerde leger. Hij stapte naar het Hof met allerlei informatie.