Een tweede mysterie betreft de oorsprong van het Zweedse geslacht Von Meijerfeldt. Over de Lijflandse reeks Meijers bestaat duidelijkheid, maar daar zijn toch twijfels over mogelijk:
1. Van de aantekeningen van Stiernman zijn weinig bevestigingen gevonden.
2. De geadelde Meijerfeldt heet aanvankelijk Heinrich en niet Andreas.
3. De oudste Duitse boeken van Gauhe en Ranft legden verbanden met andere families.
4. De naam Meijer werd niet alleen uitgebreid om hem voornamer te doen klinken, maar expliciet ook om onderscheid te maken met Zweedse naamgenoten (till en åtskilnad aff andre familier i Rijket):
– Von Meijer(crantz),
– Von Meijer a.d.H. Duhrenhof,
– Von Meijerhelm,
– Meijer von Güldenfeld en
– Meyer uit Belgard.
De Dorpatse raadsheer Johann Meyer en zijn vrouw Friedrichs krijgen op latere leeftijd in 1591 het landgoed Moiseküll, naar hem vernoemd Meyerhof. De Dorpatse burgemeester Dettmar Meyer en zijn vrouw Sophie dochter van Martin Unferfehrt bezitten het in 1625. Oorsprong en wapen zijn onbekend. (1)
In Koerland wordt Christoph Meyer in de adelstand verheven met de naam von Rautenfels en zijn zoon Barthold (Bartholomäus) valt de eer te beurt het adeldiploma op 16 augustus 1645 in ontvangst te nemen, maar omdat hij twee dochters heeft sterft met hem dit adellijke geslacht meteen uit.
De bronsgieters Meijer zijn weliswaar niet van adel, maar leveren kanonnen, kerkklokken en standbeelden aan alle koningen van Europa. Komend vanuit Lübeck starten Johann (Hans) en Gerhardt hun bedrijf in een werkplaats in Riga. De eerste overlijdt daar in 1610 en de laatste is dan via Stockholm naar Florence vertrokken voor een opdracht. Deze twee voornamen keren in vele generaties terug. (2)
Vermeldenswaard is nog dat in de erfboeken van Riga in 1377 de zin voorkomt “a Johanne Meyen filio Henrici Meyen”. (3)
1. M. Gritzner, “J. Siebmacher’s Grosses und Algemeines Wappenbuch, Band 3, Abt 11, deel 2, Der Adel der Russ. Ostseeprovinzen; Der Nichtimmatrikulirte Adel”, Nürnberg 1902, pag, 124.
2. Meyer, family of bronze casters.
3. L. Feyerabend, “Die Rigaer und Revaler Familienamen im 14. und 15. Jahrhundert”, Köln/Wien 1985, Quellen und Studien zur baltische Geschichte, deel 7, pag. 164 en 258.1.