Almquist

Een schikking werd snel genoeg bereikt; het definitieve verdrag werd op 5 januari 1711 in Hamburg gesloten door de ministers van de borgstellers; afgezien van de leentransactie, raakte het de oude omstreden kwesties van de mede-regering, luitenant-generaal J. A. Meijerfeldt begon zich in dezelfde richting te oriënteren, en zijn acties werden argwanend gadegeslagen vanaf de kant van Gottorp.

Meijerfeldt, met zijn harde voorhoofd en soldatendiscipline, was geen diplomaat, maar een man van de school van Karel XII; het lijkt erop dat hij heel weinig besef had van het sekwestratieplan, de deus ex machina van Görtz en Velling.

Velling daarentegen had jegens Görtz op zich genomen om de onmisbare deelname van Meijerfeldt en Schultz aan de uitvoering van het sequesterplan te winnen. Velling schreef hierover rechtstreeks aan Schultz; Meijerfeldt zou opnieuw het onderwerp van persoonlijke verwerking worden gemaakt door Frisendorff, die werd gevraagd om voor een dergelijk doel zelf naar Stettin te reizen. (…) Om Meijerfeldt en Schultz ontvankelijk te maken voor het sekwestratieplan, hield Velling hen op de hoogte van het voornemen van de geallieerden om Wismar en Rügen aan yr vallen en Stralsund en Stettin te blokkeren; hij benadrukte ook het gebrek aan geld in Zweden en de dwaasheid om op serieuze steun van de Turken te hopen. (4 = Velling aan Meijerfeldt, Hamburg 9 juni 1713. Ups. F 188) De uitdrukkingen waren zorgvuldig gekozen, maar de retoriek deed duidelijk denken aan de meesterprof van Görtz in Tönningen. Frisendorff schreef in dezelfde geest en liet tegelijkertijd weten dat er plannen waren voor een sequestratie. (5 = Frisendorff aan Meijerfeldt 9 juni 1713. Ups. F 182) Hij was echter niet bereid zelf naar Stettin te reizen om tegen Meijerfeldt te pleiten voor voorzichtigheid en zelfovergave, of wilde het in ieder geval uitstellen tot de onderhandelingen in Berlijn werden voltooid. In plaats daarvan stuurde hij zijn naaste man, secretaris van de Commissie Brunell, die de conventie van 10 juni bracht en commentaar leverde op brieven van hemzelf en Velling. Brunell vond Meijerfeldt koortsig en bedlegerig; hij overhandigde de brieven die hij had meegebracht, maar de generaal maakte ze niet open, maar vroeg hem zijn zaak mondeling toe te lichten. Brunell deed dat en bood ten slotte aan de conventie voor te lezen, maar Meijerfeldt verklaarde onmiddellijk dat hij, gezien de uitdrukkelijke bevelen van de koning, onmogelijk kon instemmen met de voorgestelde transactie; hij liet het liever tot “de uiterste extremiteit” gaan, en hij had tijdens zijn ziekte opdracht gegeven aan de commandant, generaal-majoor Stuart, om op dezelfde manier te handelen.

en de tussenkomst van Frisendorff was daarom redelijk onbeduidend; bovendien vermeed hij elke andere verantwoordelijkheid dan Meijerfeldt zijn periculum in mora [gevaarlijk uitstel] te noemen.

En de activiteiten van Frisendorff als Zweedse minister, in een buitengewoon kritische situatie, komt in een ietwat ironisch daglicht wanneer men hem aantreft in een brief aan Meijerfeldt waarin hij hem op het hart drukt de rage van de Pruisische koning voor lange mannen en mooie geweren niet te vergeten. (2 = Frisendorff aan Meijerfeldt 30 juni 1713. Ups. F 182) Dat was in ieder geval onschuldig goed bedoeld – maar rond dezelfde tijd, wanneer hij Meijerfeldt een nieuw verwijt maakt over zijn standpunt over de sekwestratie, durft met zo’n claim naar voren te komen, dat volgens het overeengekomen plan, dat echter op 22 juni zulke essentiële veranderingen had ondergaan, de Pruisische bataljons in dienst van Holstein-Gottorp zouden treden. (3 = Zelfde aan zelfde 7 juli 1713. Ib. Cf. zelfde aan Müllern, Berlijn 1 juli NT). (…)
Pruisische druk op Meijerfeldt. De eerste vraag was of Meijerfeldt zich, in de nieuwe toestand en onder de indruk van de dreigende strategische bewegingen van de geallieerden, zou laten winnen voor de politiek waarin Velling en Frisendorff deden alsof ze een uitweg zagen uit de wonderbaarlijke redding van het vaderland. (5 = Cf. Frisendorff’s uitdrukking (in brief t. Velling 13 juni 1715) over de sequestratie zoals “de enige miraculeuze remedie die voor ons gereserveerd lijkt en waaraan de winst aan onze kant het risico van veel overtreft, op voorwaarde dat we de sekwestratie goed houden“.) Zelfs daarvoor waren de verdragsonderhandelingen  formeel afgerond, Frederik Wilhelm had besloten Schlippenbach naar Stettin te sturen om meer autoriteit te beproeven dan waarover Brunell beschikte, om het verzet van Meijerfeldt te overwinnen; De Holsteiners werden voorlopig niet op de hoogte gebracht van deze missie.

de bereidheid van de koning [Fredrik Wilhelm] om voorlopig zelf voor het onderhoud van de bezettingstroepen te zorgen, al het andere, ook een verzekering dat Meijerfeldt nog steeds zou worden gesteund als de belangrijkste in het burgerbestuur, en een aanbod van ein Stück Geld uit te betalen zodra ‘de vesting in handen van de Pruisen kwam. (…)
Slippenbach in Stettin. Meijerfeldts standvastigheid Schlippenbach was er al snel van overtuigd dat hij niets kon doen aan Meijerfeldts trouwe plichtsbetrachting: de laatste verwees naar de bevelen van zijn koninklijke meester in Bender en naar de afkeuring dat Velling moet betrekking hebben op Verden’s accommodatie in Hannover; toen Schlippenbach de gewijzigde economische omstandigheden in het nadeel van Zweden benadrukte en onder andere ook het gevaar van een Deense aanval op Skåne, antwoordde Meijerfeldt dat de Raadsregering hem geen al te teleurstellende berichten gaf en dat bovendien Velling zelf nu minder happig leek op het sekwestratieplan. (1 = Vgl. de brief van Meijerfeldt aan Carl XII, Stettin 20 juni/1 juli 1713. Pommeren. Hierin staat slechts kort zijn weigering en beslissing om “alle uitersten af te wachten”. — In zijn brief aan Velling van 7 juli voegt M toe. , dat hij proviand uit Danzig ontving en genoeg heeft tot december.) — Commandant Stuart en Regeringsraad Lagerström, die Schlippenbach lang geleden als zijn vrienden beschouwde, bleken echter niet zo hartelijk te zijn als de gouverneur; de Pruisen kregen de indruk dat ze in hart en nieren voor de sekwestratie waren, maar tegelijkertijd hun eer wilden redden; toen hij uittreksels van zijn instructies aan Stuart voorlas, drukte deze zich lijfelijk instemmend uit. Met Stuart en anderen meende hij zich geleid te voelen door de oorlog en door het gebrek aan geld, waardoor de officieren zonder loon kwamen te zitten en grote offers van de burgers eisten; Schlippenbach verzuimde natuurlijk niet de onvrede van de burgers aan te wakkeren en nam de eer op voor het feit dat ze steeds onwilliger bleken te zijn om aan Meijerfeldts eisen voor leningen en onderhoud te voldoen. Van werkelijk gebrek aan levensbehoeften kon echter nog geen sprake zijn, de graanaanvoer werd niet onderbroken en er werd onder Pruisische vlag een redelijk vlotte scheepvaart gevoerd. – Om te proberen de twijfelaars met goud te kopen, beschouwde Schlippenbach een delicate kwestie, die in ieder geval moest worden uitgesteld totdat de troepen van de geallieerden Stettin naderden; dat het die kant op zou gaan, vond hij duidelijk ten aanzien van Meijerfeldts houding (1 = Schlippenbach aan Fredrik Wilhelm 30 juni, 3 juli; aan Ilgen 1 juli 1713. Berl. 63, 64.)

volgens de informatie van Schlippenbach moet Stuart hebben geklaagd, dat hij zijn voorstellen op geen enkele manier legitimeerde, maar enkel chartéques presenteerde (3 = Schlippenbachs geciteerd rapport van 3 juli. – Bassewitz reisde op 29 juni naar Stettin (Ahlefeldts bericht van 1 juli 1713. Köp. 2 a); al op 1 juli onderneemt Schlippenbach zijn terugreis: hij kwam op 3 juli aan in Berlijn – dezelfde dag als Görtz. (Görtz t. adm. 4 juli 1713 Oud. 13.) — Flemming zegt (brief aan Le Coq, Hamburg 7 juli 1713, Konc. Dr. 3): »Als M. de Slippenbach niet zou kunnen slagen met het gespaarde geld van Meyerfeld, betwijfel ik ten zeerste of Bassewitz het kan overwinnen door zijn welsprekendheid, want ik geloof niet dat hij erg overtuigend is.») Görtz had zo lang gehoopt dat Meijerfeldt allianties zou aangaan, mogelijk ook dat stelde voor dit alles een ander in zijn plaats (1 = Hij schreef aan Bassewitz op 22 juni 1713: »Von Meierfelds Oppositionen bin ich nicht sehr embarrassiret und werden sich schon Mittel finden, dieselbe cessiren zu machen» De toon is veranderd op 11 juli (Görtz en Bassewitz aan admin. Oud.}: »Des General Meijerfeldt Wiederspensstigkeit macht uns inzwischen noch gar viele Bekümmernis..».) struikelblokken voor het sekwestratiewerk dat hij eigenlijk alleen van de zijde van Pruisen en de noordse geallieerden had verwacht. Zijn misrekening en wrok over dit héroisme hors de saison (2 = Görtz’ uitdrukking in brief aan Fabricē 8 aug. 1713 (Kone.) Old. 3. Velling en Frisendorff koesterden soortgelijke gevoelens. Laatstgenoemde stuurt Meijerfeldt een uittreksel van een brief van Palmqvist aan Velling, waarin stond: »Is het mogelijk dat zo’n goed project door een goede patriot is gekruist? En is er geen hoop meer om hem het nut ervan te laten proeven?» Frisendorff aan Meijerfeldt, Berlijn 10 juli. Ups. F. 182.) zoveel sterker werd en nog lang zijn stempel zou drukken op zijn relatie met Meijerfeldt (3 = Zonder op de feiten vooruit te lopen, wil ik slechts als voorbeeld verwijzen naar de uitspraken van Görtz over Meijerfeldt, na een persoonlijk conflict met deze, in een brief aan Feif, Stockholm 15 maart 1716 (Egenh. Skr. t. kansliämb.). Daar staat: »De heer graaf Meierfeld is hier aangekomen. Hij doet zoals hij gewoon is, dat wil zeggen dat wanneer hij de beloften  die hij aan zijn Meester heeft gedaan verbreekt, hij anderen de schuld geeft.»); de laatste stond na deze gebeurtenissen in dezelfde koers met hem als Lillienstedt een paar jaar eerder. De situatie was onmiskenbaar moeilijker en gecompliceerder geworden dan voorheen, en in de ogen van Görtz was Bassewitz nauwelijks de man om de onderhandelingen af ​​te ronden in hun brandpunt — Berlijn.

Görtz kreeg onmiddellijk de gelegenheid om van Bassewitz, die terugkeerde uit Stettin, meer gedetailleerde informatie te krijgen over de situatie daar, en het begon hem duidelijk te worden dat het in plaats daarvan nodig zou zijn de strijdkrachten van de geallieerden als middel om dwang tegen de recalcitrante Meijerfeldt te gebruiken – een gedachte die bovendien al lang in door de Pruisische staatslieden was aanvaard als ultimum rededium. (…) Een Pruisische verklaring (van 5 juli) aan de ministers van Gottorp leek de nieuwe oriëntatie te voorspellen: daarin stond dat aangezien Meijerfeldt het aanbod van de koning afwees om de resterende Duitse provincies van Zweden te redden, men voorzichtig moest zijn de belangen van Pruisen te bewaken door zich aan te sluiten bij de Noordse alliantie. (3 = Ook ss. bil. aan Velling’s brief aan Meijerfeldt van 11 juli 1713. Ups. F 188. Tryckt Theatr. Eur. XX, p. 612 f., Nordberg II, p. 331 f. Cf. Droysen, p 49. Velling meende, wellicht terecht, dat het Görtz was die de verklaring opstelde met als doel Meijerfeldt af te schrikken tot concessie. Callisen aan Görtz 11 juli 1715. Oud. 1.) In de eerste plaats kon men natuurlijk nog probeerde de Pruisen ervan te overtuigen dat Meijerfeldt zou zwichten voor nieuwe argumenten van de bestuurders en anderen, maar in feite vertrouwde Görtz zelf niet veel op deze hoop. Hij zag echter een andere uitweg: het sekwestratiewerk kon van een andere kant worden gestart, onafhankelijk van Meijerfeldts resolutie met betrekking tot Stettin; kon de commandant van Wismar er niet toe gebracht worden het fort over te geven aan een Pruisisch-Gottorps garnizoen en zijn eigen troepen naar Stralsund te sturen? Het was zeker duidelijk dat Pruisen zijn bataljons niet met dezelfde tevredenheid in Wismar kon plaatsen als in het voorgestelde Stettin, maar men zou kunnen proberen de Pruisen ervan te overtuigen dat Wismars beslaglegging en de bescherming die tegelijkertijd door de Pruisische koning wordt geboden, zou Meijerfeldt tot navolgenswaardig voorbeeld en als een uitgestoken hand zou strekken.

(3 = Om te proberen het verzet van Meijerfeldt te breken, liet de Pruisische regering tegelijkertijd in het diepste geheim de bevoorrading van Stettin vanuit Achter-Pommeren en Polen afsnijden. Fredrik Wilhelm aan von Massow (in Stargard) 4, 6 juli 1713. Konc .Berl. 64.)

Tegelijkertijd probeerde Görtz Frisendorff over te halen om zelf naar Stettin te reizen in overeenstemming met een eerdere belofte en zijn overtuigingskracht opnieuw te testen tegen Meijerfeldt. Maar Frisendorff had geen zin om zich bloot te stellen aan de afwijzing die hem naar alle waarschijnlijkheid te wachten stond, en hij was ook enigszins ongerust geworden over de uitdrukkelijke instructies die de gouverneur-generaal inriep.

Men zou er zeker geen bezwaar tegen hebben dat Görtz Bassewitz opnieuw naar Stettin zou sturen om de onbuigzame Meijerfeldt te beïnvloeden, maar van deze wending moet net zo weinig verwacht worden als Frisendorff, die moest vrezen dat Meijerfeldt zich in zijn nieuwe functie als gouverneur-generaal en koningsraad nog koppiger zou gedragen. (1 = Frisendorff aan Velling 29 juli 1713). Het bleek namelijk dat Bassewitz, net als voorheen, tot dovemansoren sprak, en het was geen grote troost dat zijn secretaris Christ erin slaagde weg te sluipen naar een gesprek met regeringsraad Lagerström, waarin hij (net als voorheen Schlippenbach) de indruk had dat deze niet ontoegankelijk was voor het argument van het sekwestratiebeleid. (2 = Christus aan Görtz, Danitzow 2 aug. 1713 Old.)

In afwachting van de Saksische artillerie, die over het water over de Elbe en de Oder naar Stettin werd vervoerd (1 = Frisendorff aan Velling, Berlijn 15 aug. 1715. »L’attirail de Vulcain qui a servi devant Stade se discharge en petits batteaux devant la fenétre du Sr. Baron Göthe alias Eosander. Si celuy de Dresden n’est pas meilleur, M. de Meyerfelt respirera longtemps.», sprak Flemming met Görtz over de vraag wat er na de verovering met de stad moest gebeuren.

Ondertussen had Bassewitz, die nog steeds in de buurt van Menshikov verbleef, zekere onderhandelingen gevoerd met de burgerschap van Stettin; de hele raad zou een dergelijke benadering wensen, die natuurlijk plaatsvond achter de rug van Meijerfeldt om. Bassewitz zette de redenen voor de uitvoering van de sekwestratie schriftelijk uiteen, en hij vond gewillige oren, hoewel hij een zeker wantrouwen opmerkte jegens de plannen van Pruisen. Hij beloofde de afgevaardigden ook een beloning, als ze erin zouden slagen de gouverneur-generaal voor het plan te winnen; hij verwachtte zeker aanhoudende weerstand van zijn kant, niet in de laatste plaats vanwege zijn sympathie voor prinses Ulrika. Uit deze onderhandelingen kwamen geen onmiddellijke resultaten voort, maar het was duidelijk genoeg dat de houding van de door angst voor Rusland bevangen burgerschap Meijerfeldts beleid en gezag al begon te ondermijnen. (2 = Bassewitz aan Görtz, Schwedt 12 aug., hoofdkwartier in Stettin 19 en 29 aug. 1713. Old. 10. Burgemeester Freiberg en secretaris Neumann worden genoemd als afgevaardigden van de burgerschap. — Later (aan Görtz, Berlijn 3 sept. ibl ) informeert B. dat de afgevaardigden tevergeefs in contact wensten te komen met Menshikov en Flemming en dat ze de keizer en Hannover boven Pruisen hadden verkozen.) (…) Hij vermoedde ook dat Engeland en Frankrijk in het geheim afspraken hadden met Pruisen, en hij zei dat hij het een groot geluk vond dat Meijerfeldt geen gehoor gaf aan de oproepen tot overgave. (1 = Kon. August aan Flemming, Warschau 23 juli 1713, Braun aan Flemming zelfde dag. Dr. 4 a.)

Inmiddels was het beleg van Stettin gevorderd onder omstandigheden die hier niet nader beschreven zullen worden. (4 = ) De val van de Sternschanze (13 september) en de evacuatie van de stad Damm, die Meijerfeldt om militaire redenen noodzakelijk achtte, waren bijzonder belangrijk. (…) De toon van deze petitie was zodanig dat de Gouverneur-Generaal redelijkerwijs kon spreken van het nemen van Zastrow als hoofd, en Stuart vroeg verontwaardigd hoe de burgerschap zich durfde te mengen in zaken die alleen de Gouverneur-Generaal en het generaalschap aangingen. Maar Meijerfeldt probeerde overigens met vriendelijke woorden de burgerschap te kalmeren en gaf een heel ander beeld van de situatie; hij benadrukte onder meer dat ze om puur militaire redenen geen garnizoen in zo’n kwetsbare positie als Damm wilden riskeren, maar dat ze de weg naar Brandenburg over Podejuch open hielden. Hij sprak ook hartelijk over de middelen van het fort en de duidelijke toestand van de vijand, en herinnerde ook welsprekend aan het dappere verzet van de voorouders in het uur van gevaar; want anders kon hij na overleg met de regering geen ander antwoord geven dan dat de koning hem had verboden buitenlandse troepen binnen te halen en hem had bevolen zich zo goed mogelijk te verdedigen. (1 = »Extractus Protocolli Regiminis die 15 sept. horis pomeridianis.» Ups. F 196.)

Hij werd bezocht door een kapitein Rosenholz, die van Zweedse in Pruisische dienst was overgegaan, maar die veel connecties had in Stettin; de laatste vertelde dat hij kort na het vertrek van Bassewitz uit Stettin een oproep had ontvangen om bij Meijerfeldt te verschijnen en hoewel hij niet helemaal zeker was van zijn arrestatie, volgde hij deze oproep op. De Gouverneur-Generaal had hem eerst scherp berispt omdat hij probeerde aan te zetten tot muiterij binnen de burgerschap, maar had toen een mildere toon aangenomen en zei dat hij hem hierna ook graag zou spreken over de mogelijkheden om de stad te sparen; hij had het echte obstakel voor de sekwestratie gezien in de afwijzende houding van de Keizer en Holland. Nadat Rosenholz Stettin had verlaten, had hij een auditor achter hem aan gestuurd en hem gevraagd te proberen Bassewitz ervan te overtuigen het sekwestratieplan niet op te geven, een aansporing die natuurlijk niet van de gouverneur-generaal kon komen. — Dit hele verhaal komt in het licht van Meijerfeldt’s eerdere en latere houding niet erg geloofwaardig over; het lijkt waarschijnlijker dat Rosenholz namens burgerlijke kringen in Stettin Bassewitz opnieuw in beweging probeerde te krijgen en het nodig achtte hem aan te moedigen met min of meer gedicteerde informatie over nieuw ontwaakte bereidheid om te onderhandelen. Bassewitz hechtte in ieder geval veel belang aan deze berichten en vroeg Rosenholz om uit te zoeken hoe Meijerfeldt nu omging met het sekwestratieplan. (1 = Bassewitz’ depesch uit Berlin 16 sept. 1713. Old. 10. — Frisendorffs brief aan Velling van 13 sept. 1713 (F’s register) blijkt dat F. ook iets onderhandelde met Rosenholz, alsook dat hij bepaalde connecties had met Flemming.)

hij [Bassewitz] was aangemoedigd door zowel Frisendorff als Bretton, waarbij de laatste hem toestemming gaf Meijerfeldt te verzekeren van de sympathie van Engeland voor het sekwestratieplan. (2 = Bassewitz’ citaatbrief aan Callisen van 18 sept. »Indessen hoffe nächst Gott, das ich es ihnen schon so spielen wil, das nichts ohne uns zum Stande kommen soll, sie mögen so klug seyn wie sie wollen; und wo Meyerfeld nicht toll im Kopf und nur in etwas hören will, sollen sie here ganz anders pfeifen …» — Bretton aan Bassewitz, Berlijn 18 sept. Kop. Old. 10. — Christ aan Görtz, Berlijn 23 sept. Ib. — Frisendorff aan Meijerfeldt, Berlijn 9 sept. [oude tijd] 1713. Kop. Ups. F 196. — Bassewitz’ depesch uit Berlin 17 sept. Old.) Hij vraagt ​​om een ​​volmacht, die hem de vrije hand geeft, bij voorkeur ook machtiging van Velling om de belangen van Zweden te behartigen

Bassewitz’ uitnodigingen voor Meijerfeldt. Voor Bassewitz was de onmiddellijke taak om in contact te komen met Meijerfeldt en in de nieuwe situatie de effecten van zijn overtuigingskunst te testen, ondersteund door de druk van Bretton en ook van Frisendorff. Hij stelde Meijerfeldt een conferentie voor, die een wapenstilstand tussen de strijdende partijen tot stand zou brengen; De gouverneur-generaal antwoordde op koude toon dat als Bassewitz zijn zaak niet schriftelijk kon uiteenzetten, hij niet zou weigeren hem in Stettin te ontvangen; voor een dergelijke zaak kon echter geen wapenstilstand worden overwogen, en Bassewitz zou zonder groot gevolg de stad over het water binnenkomen. (4 = Bassewitz aan Meijerfeldt 22, 24 september 1713. Ufis. F 196. Meijerfeldt’s antwoordbrief uit Stettin 24, 25 september. Kop. Old.) — Meijerfeldt hield dus nog stand, hoewel de demoralisatie in Stettin op dit tijd nieuwe vormen aannam: op 25 september hadden de afgevaardigden van de gemeenteraad en de burgerij voorrang bij de regering en dienden een memorandum in, waaruit hun bezorgdheid over de bedrukte situatie van de stad voortkwam; Zastrow leidde hun zaak en zei dat hij hoopte dat de regering er alles aan zou doen om “de arme burgerschap en hun eenvoudige en arme onderkomens te redden”. Meijerfeldt verklaarde zich genoodzaakt nog steeds gehoor te geven aan de uitdrukkelijke bevelen van de koning, maar hij wilde de burgerschap er niet van weerhouden een deputatie naar de senaat in Stockholm te sturen, vergezeld van zijn eigen verantwoording. De regering vroeg de afgevaardigden anders een paar dagen geduld te hebben in afwachting van de petitie van Bassewitz. (5 = »Extractus Protocolli Regiminis die 25 Sept. 1713 hora pomerid.» Ups.)

Onderhandelingen tussen Bassewitz en Meijerfeldt. Bij de conferentie tussen Meijerfeldt en Bassewitz, die plaatsvond in Stettin op 26 september, bleek eerstgenoemde nog steeds vast te houden aan zijn eerder uitgesproken standpunt (1 = Bassewitz: “Wenn er sich gegen der Macht, mit der er zu thun hätte, zu defendiren vermeynte, wolte ich kein Wort mehr von der Sache sprechen». — Meijerfeldt: »Was soll ich thun, denn meine ordres seind ​​nicht anders als mich bis auf den letzten Mann zu wehren?»), maar de boodschap van Frisendorff dat Velling een koninklijke bevel tot wapenstilstand in de Duitse provincies kreeg leek hem betekenisvol, en hij verklaarde zich verheugd om te zien of hij op die manier uit zijn moeilijke situatie kon komen met behoud van zijn eer. Daarom vroeg hij Bassewitz om met Menshikov een wapenstilstand tot stand proberen te brengen totdat hij tijd had om betrouwbare informatie van Velling te verkrijgen over de situatie met dit vermeende koninklijke bevel. Bassewitz nam deze taak op zich, maar Mensjikov bleek onverzettelijk: het weer zou op dit moment gunstig zijn voor de belegeringsoperaties, maar zou snel kunnen verslechteren, en Meijerfeldt zou uiteindelijk altijd kunnen uitleggen dat het bevel van de koning een sekwestratie niet rechtvaardigde. (2 = Bassewitz’ depesch af hoofdkwartier in Stettin 27 sept. 1713. Old. Cf. Bassewitz aan Ilgen zelfde dag. Berl.) Onder zulke omstandigheden kon Bassewitz alleen maar zitten en in een brief aan Meijerfeldt de argumenten voor een sekwestratie nog eens samen te vatten, met bijzondere nadruk op zijn grote verantwoordelijkheid (3 = Bassewitz aan Meijerfeldt, zelfde dag. Kop. Old.), maar hij durfde niet het effect van deze verhandeling te overschatten op een man die hij zo bezeten vond van grilligheid en trots. (4 = Vgl. Nordberg II, p. 335; BidrNKrH, V, p. 88; Wehrmann, p. 533 e.v.).

Deze eis werd keer op keer herhaald door zowel de byrgerschap, de raad als de geestelijkheid; ze vroegen zelfs om een ​​parlementariër, die een burgerlijke deputatie naar Bassewitz zou brengen; men hoopte dat ze via hem in staat zouden zijn het bombardement te annuleren; maar Bassewitz werd met dit verzoek door Meijerfeldt geweigerd. (1 = notulen van de krijgsraad, Stettin 29 sept. 1713. Ups. F 196.) Ondertussen had Bassewitz, die terecht een muiterij van de kant van de burgerschap verwachtte, Menshikov’s toestemming gekregen om Stettin binnen te rijden en de onderhandelingen te hervatten met Meijerfeldt; daarom vertrok hij (op of rond 28 september) naar de stad, vertegenwoordigd door een Russisch parlementariër. Hij overhandigde Meijerfeldt de verzekering van Mensjikov dat de vijandelijkheden zouden ophouden als de stad overeenkomstig het verdrag van 10 juni aan het Huis Gottorp zou worden overgedragen; maar de gouverneur-generaal weigerde nog steeds heldhaftig dit hulpmiddel te gebruiken. Bassewitz slaagde er echter in Mensjikov ertoe te brengen het bombardement te stoppen tussen 28 september 5 uur ochtend tot de 29e 12 uur middag; hij pochte later dat hij de stad aldus had beschermd tegen volledige vernietiging door beschietingen en vuur. (2 = Bassewitz’ depeche uit Stettin 2 okt 1713. Old. 10). Krijgsraad 29 sept. 1713. Op de ochtend van de 29e riep Meijerfeldt een krijgsraad bijeen, waarin de situatie werd besproken; de gouverneur-generaal zelf zei te hopen dat ondanks de houding van de burgerschap de officieren toch een mannelijke tegenverdediging wilden voeren, maar de verklaring van de officieren ging in een geheel andere richting. Ze wezen op de zwakte van het garnizoen en de artillerie, de algemene onvrede en onwil om te werken onder de mannen, die bij verschillende gelegenheden in subordinatie uitmondde; daarom keurden ze een regeling goed die de stad en het garnizoen zou kunnen redden: een poging om door de belegeraars te breken zou er alleen maar toe leiden dat de laatsten in Russische gevangenschap zouden vallen. (3 = Cit. krijgsraadsprotocol van 29 sept.) — Meijerfeldt vond dus nergens steun voor het standpunt dat hij tot dan toe had ingenomen; hij hoorde alleen het gegrom en de luide kreten van de mensen bij de overgave van het fort aan de wachtende neutrale machten. De druk werd hem te sterk en openlijke muiterij dreigde; uiteindelijk besloot hij zijn toevlucht te nemen tot het resort dat de Gottorp-partij zo lang had aanbevolen. Bassewitz kwam juist op dat moment van Mensjikov met een aanbod dat verband hield met Meijerfeldts vorige functie: de prins bood een wapenstilstand aan totdat de gouverneur-generaal tijd had om van Velling te horen over het betwiste laatste bevel van de koning, maar alleen op voorwaarde dat de Russen dat hadden gedaan. om de positie buiten Neuthor te bezetten en deze met een kleinere strijdmacht te bewaken. (1 = Le Coq aan Flemming, het kamp bij Stettin 1 okt. 1713. Dr. 3)
Meijerfeldt’s verklaring van 19 sept. 1713.
Meijerfeldt hield de pijn liever kort; hij gaf op 29 sept. een verklaring dat hij het verdrag van 10 juni ter informatie aanvaardde en alle verdere maatregelen aan de administrateur overliet die afhankelijk waren van de inbeslagname van de stad in zijn handen en die van een andere neutrale macht. Hij had daarmee in ieder geval elke directe confrontatie met de vijanden van Zweden vermeden, maar hij had ontegenzeggelijk, onder druk van de omstandigheden, moeten afwijken van het nog niet ingetrokken bevel van Karel XII. — Menshikov van zijn kant gaf vervolgens (19/30 sept.) een overeenkomstige verzekering dat het marcherende garnizoen op geen enkele manier zou worden gestoord, maar veilig de weg naar Stralsund en vervolgens naar Zweden zou kunnen nemen; de geallieerden moesten boven alles alle vijandelijkheden in Pommeren staken. (2 = Nordberg, II, p. 335 f)

Menshikov maakte zich ondanks alles grote zorgen over de nabijheid van het wegmarcherende garnizoen en wilde dit zo snel mogelijk weg hebben. Hij was even vastbesloten om Stettin te bezetten, ondanks de bereikte overeenkomst, en hij eiste van Zweedse zijde zekerheid door middel van gijzelaars, zodat ze niet opnieuw de stad zouden binnentrekken. (1 = Le Coq’s »journal», bil. zijn depesch uit Stettin 9 okt. 1713. Dr. Men onderhandelde hierover op 3 en 5 okt. Stuart en een paar leden van de magistratuur schijnen tussen deze dagen gijzelaar te zijn geweest in het kamp – Le Coq rapporteert ook een belangrijk detail (onder 3 oktober): “Le Prince avoit été invité á diner dans la ville chez M. de Bassewitz mais le voisinage des Suédois fit peur au Prince de sorte qu il n’y alloit point » — De dag ervoor had Meijerfeldt Mensjikov in zijn kamp bezocht en met hem gedineerd. Le Coq’s depech uit het kamp in Stettin 2 okt. Ib.) Maar ondanks al het wantrouwen werd de vrede niet verstoord en bleef de overeenkomst staan. De verhouding tussen Bassewitz en het Zweedse opperbevel, Meijerfeldt en Stuart, leek de beste te zijn, en de twee laatstgenoemden schijnen veel zorg te hebben besteed aan de vriendschap en gunst van het huis Gottorp. De Gouverneur-Generaal, die tot dan toe elke poging had afgewezen om hem ertoe te brengen zijn militaire plicht met goud te verraden, meende nu dat hij niet gehinderd zou worden om een ​​jaarlijks pensioen van de kant van Gottorp te claimen, en verzette zich niet onbegrijpelijk tegen de suggestie van Bassewitz dat hij zich in zo’n geval moest overstappen naar de partij ten gunste van Karel Frederik. Stuart hoopte door de administrateur te worden aangesteld als commandant van het Gottorpse garnizoenscontingent met een verhoogde militaire rang. (2 = Bassewitz’ geciteerde depesch van 2 oktober en brief aan Görtz op zelfde dag. Het lijkt mij onmogelijk om deze getuigenis inhoudelijk te verwerpen, ook al is de bewoording misschien te categorisch.)

Als verdere blijk van zijn erkenning werd Mensjikov bedacht met een diamanten juweel; Bassewitz moest de meest welwillende verzekeringen ontvangen van Pruisen’s onschendbare trouw aan het verdrag. (2 = Le Coqs geciteerde journal. — Bassewitz’ depesch uit Stettin 10 okt. 1713. Old. 10. »Der König in Preussen ist desselbigen Tages, da seine Troupen eingezogen, auch hier gekommen en hat sich bey mich in das Commendantenhaus logiret; ist noch alhier und über den glücklichen Ausgang dieser affaire ganz vergnüget, hat auch so wohl gegen mich als den Gen. Gouv. Meierfeldt selbst sich so weit herausgelassen, dass es den Tractat gänzlich adimpliren wolte, wenn er auch darüber Krieg anfangen und zum Bettler werden solte» Toegegeven, de context maakt niet duidelijk of het hier gaat om het verdrag van 22 juni of om het verdrag van 6 oktober. Dat het eerste het geval is, blijkt uit de geciteerde verklaring van Görtz, blz. 12011. —)

Op een fregat dat hem [Bassewitz] ter beschikking was gesteld, reisde hij vervolgens naar Ystad en vandaar naar Karlskrona, waar hij een bespreking had met Meijerfeldt, die natuurlijk met nog meer voldoening dan Dücker naar zijn declamaties tegen Görtz luisterde en hem goed advies gaf over hoe hij in Stockholm het beste kon intrigeren tegen de grote intrigant. En Meijerfeldt vergezelde hem op zijn verdere reis met een welgemeende wens, die geenszins een uitdrukking van echt vertrouwen was: »der liebe Gott bringe das unterdrückte Recht ans Licht! » (5 = Bassewitz aan Ilgen (?), Ystad 4 aug. 1714. Berl. Het vertrek naar Karlskrona vond dezelfde dag plaats. Van Meijerfeldt wordt gezegd dat hij »ein veritabler Freund von mir, der Herr Graf Horn sein Schwager en sonst viele Freunde im Senat, welcher mir dann nachdrücklich zu recommendiren nicht unterlassen wird». — Meijerfeldt aan Löwenheim, Karlskrona 30 juli/10 aug. 1714. Ups. F. 198. » .. . H. Bassewitz ist 2 Tag hier gewesen.»)

Deze spraken algemeen over een testamentaire  neiging ten gunste van de prinses, en velen begonnen al uit zelfzuchtig belang haar gunst te zoeken. Het is interessant om Meijerfeldt in deze context genoemd te zien – hij zou vervolgens zeer terughoudend zijn om samen te werken met de Gottorpse diplomatie. Fabrice moest natuurlijk het recht van het prinselijk huis in deze o zo belangrijke zaak bewaken en vooral aan de koning benadrukken hoe onuitsprekelijk moeilijk het voor de jonge hertog zou zijn als hij, na alle offers voor het welzijn van Zweden,  zichzelf beroofd zou zien van zijn door God en de natuur gegeven hoop op de Zweedse kroon.

Karel gesteld voor de Pommerse sekwestratiekwestie. Toen de informatie over het sekwestratieplan van Stettin en Meijerfeldts afwijzende houding in Adrianopel binnen begon te komen, moest Fabricē ook een standpunt innemen over deze kwestie, ook al had hij nog een tijdje geen bevelen van Görtz. Meijerfeldt liet zijn mening aan de koning voorleggen via de secretaris Löwenheim, die speciaal voor dergelijke zaken was afgevaardigd, aangezien hij zijn standpunt al eerder schriftelijk had uiteengezet. Het lag in de aard van de dingen dat Fabricē ijverig de Gottorp-Pruisische overeenkomst zou verdedigen, ook al kende hij de details nog niet, en hij werd daarin gesteund door Müller, die werd beïnvloed door Velling.(…)
Hij kon echter niets bereiken.
Karel steunt de houding van Meijerfeldt.
Karel XII herkende in Meijerfeldts handelwijze zijn eigen soldatengeest en sprak onmiddellijk zijn goedkeuring uit; alleen een geschreven en duidelijk bevel van de koning kon bovenal de overgave van een fort rechtvaardigen. (3 = Karel XII aan Meijerfeldt, Timurtasch 10 aug. (oude tijd) 1713. Nordberg, II, p. 330 e.v. (Or. Ups. F. 178.))

Meijerfeldt sloeg een nog scherpere toon aan: omdat hij het betreurde dat hij Bassewitz ooit zelf had toegestaan ​​terug te keren van zijn missie naar Stettin, stelde hij voor Hagen in hechtenis te nemen. Deze claim kreeg de steun van Horn, Tessin en Renstierna, die Hagen later een spion noemden en hem beschouwden als een agent van “een verdacht Hof”; met zijn gebruikelijke heftigheid voegde hij eraan toe dat de voorstellen van Holstein de neiging hadden om een ​​opstand in het land te veroorzaken.