Merit 1795

År 1737 blev jag av konung Fredrik utnämnd till kammarherre men som hågen till militären från min späda barndom varit så stor hos mig, så ville jag intet veta av denna kungliga nåden, varför kallelsebrevet av mina föräldrar blev gömt och har jag det aldrig sett förrän jag redan var fältmarskalk, då jag råkade det bland några familjepapper, men en förarefullmakt, som jag bekom vid dåvarande överste greve Dohnas regemente, som låg i garnision i Stralsund, blev av mig med största glädje och omsorg mottagen och förvarad. Emellertid var ovannämnda kammarherrebrev dock nyttigt emedan jag därigenom 1744 fick under namn av byte med en med överstelöjtnants karaktär vid Drottningens livregemente placerad kapten vid namn von Buggenhagen, förmedelst 4000 riksdalers mellanavgift, dess kompani och blev kapten, men som jag längtade att i krig vinna nödiga kunskaper och förtjäna detta i den tiden och för mina år gjorda framsteg, så anhöll jag så länge hos mina föräldrar att jag året därpå 1745 fick som volontär gå till den i Böhmen då emot konungen i Preussen stående österrikiska och sachsiska armén under prins Carl av Lothringen befäl, under vilken sachsiska fältmarskalken, hertigen av Weissen-

In 1737 werd ik door koning Fredrik tot kamerheer benoemd, maar omdat het verlangen naar het leger van kinds af aan zo groot bij mij was geweest, wilde ik niets weten van deze koninklijke gratie, daarom werd de uitnodiging door mijn ouders verborgen en heb ik hem nooit gezien tot ik al veldmaarschalk was, toen ik het tussen wat familiepapieren toevallig tegenkwam, maar een verkenners volmacht, die ik kreeg van het regiment van de toenmalige kolonel graaf Dohna, dat gelegerd was in Stralsund, werd door mij ontvangen en beantwoord met de grootste vreugde en zorg. Bovengenoemde kamerheers-brief was echter niettemin nuttig, want in 1744 verkreeg ik onder de naam van uitwisseling met een kapitein genaamd von Buggenhagen, geplaatst met de rang van luitenant-kolonel in het Lijfregiment van de Koningin, door middel van een tussentijdse vergoeding van 4.000 riksdaler, zijn compagnie en werd kapitein, maar omdat ik naar oorlogskennis verlangde na de vooruitgang die ik in mijn jaren had geboekt, drong ik zo lang bij mijn ouders aan dat ik het volgende jaar 1745 als vrijwilliger naar het Oostenrijkse en Saksische leger onder prins Carl van Lotharingen ging, dat toen in Bohemen streed tegen het bevel van de koning van Pruisen, waaronder de Saksische veldmaarschalk, de hertog van Weissen-

fels då kommenderade sachsiska trupperna och hade denne under Karl XII:s krig tjänst med oss och blivit bekant med min far; jag blev av honom rekommenderad och ehuru där var svårt för främmande volontärer att ankomma dock med mycken godhet emottagen samt anlände till lägret i Königgrätz, varest armén stod. Då sachsiska trupperna emot hösten till största delen skildes från armén för att avgå och betäcka sitt land samt hertigen av Weissenfels med dem följde, blev av honom rekommenderad till Prins Carl av Lothringen och hos honom antagen som volontär och bevistade bataljen vid Sohr (Soor) samt vinterkampanjen åt Lössnitz och sachsiska gränsen, därvid, sedan preussiska armén inbrutit i Sachsen, bataljen vid Kesseldorf förekom, vilken jag, ehuru österrikiska armén ej hann fram dock jämte några andra volontärer, som vid underrättelsen om fiendens annalkande om natten förut ditskyndade, ock således bevistade. Som kort därpå Dresdenfreden med konungen av Preussen blev sluten men kriget med Frankrike kontinuerade, anhöll jag året därpå, nämnligen 1746, hos konung Fredrik om dess rekommendation till fältmarskalken fursten av Waldeck, vilken kommenderade de vid Allierade armén i Brabant befintliga holländska trupperna och begav mig till desamma samt blev med mycken godhet emottagen och efter någon tid till orders förande och flera dylika förrätthingar av honom employerad, Ibland åtskilliga mindre affärer som föreföllo, blev vid en arriärgardesträffning min häst blesserad. Hösten därpå föreföll bataljen vid Raucoux, varvid huvudsakligen vänstra flygeln under fursten av Waldeck kom i affär och som några bataljoner bayerska trupper kommo i oordning, vilken fursten själv ville återställa, exponerade han sig så att hans kappa blev av en muskötkula genomskjuten och alla som voro med honom blesserade undantagåndes jag, som lycklig och glad kom därifrån. Efter kampanjens slut följde jag fursten av Waldeck till Haag och tillbragte vintern med honom dels där, dels i dess land i Arolsen, varest han på någon tid begav sig; var sedan med honom vid Amsterdam; kort före dess återresa till Arolsen blev jag med några depecher rörande påföljande fälttåg av honom som kurir förutsänd till Haag och giordes denna ritt från onsdagsmorgonen helt bittida till fredagseftermiddagen, då jag ankom till Haag.
1747 vid kampanjens början blev jag av fursten utnämnd till en av dess generaladjutanter. Detta år kommenderade hertigen av Cumberland armén och under honom fältmarskalk Batthiani österrikiska och fursten av Waldeck de holländska och de i deras sold varande trupperna; engelska trupper voro under general Ligonier och de hessiska under dåvarande arvprinsen, sedermera lantgrevens befäl.
Vid bataljen av Lofeld (Laffelt), som under detta fälttåg gavs och varvid allenast vänstra flygeln och centern kom till träffning, blev jag, då jag med någon rapport om sakernas ställning till hertigen av Cumberland och av honom i anledning därav till fältmarskalken Batthiani blivit försänd för act yrka på att högra flygeln skulle framrycka och attackera, så hade på återkomsten omständigheterna ändrat sig, och då jag för att vara närmare red genom Ollitikze by, vilken under varande tid av våra trupper blivit evakuerad och fientliga kavalleriet framryckt, så råkade jag in bland dem och bjöd väl till att rida undan, men som min häst genom den starka ritten intet stort orkade, blev jag genast kringränd och då gav jag mig. Sedan jag givit mig till känna, fördes jag genast till höjden av Herderen, varest konungen omgiven av en stark betäckning befann sig; gamle marskalken greve Nocilus, som var närvarande, ville examinera mig om våra truppers ställning med mera, men som jag gav allenast generella och honom intet nöjaktiga svar, blev jag vidare försänd och passerade natten jämte en fången

fels het bevel over de Saksische troepen voerde, en tijdens de oorlog van Karel XII dienst bij ons had gedaan en mijn vader kende; Ik werd door hem aanbevolen en hoewel het voor buiten-landse vrijwilligers moeilijk was om daar aan te komen, werd ik met grote vriendelijkheid ontvangen en kwam ik aan in het kamp in Königgrätz, waar het leger gelegerd was. Toen de Saksische troepen tegen de herfst grotendeels gescheiden waren van het leger om te vertrekken en hun land te dekken en de hertog van Weissenfels hen volgde, werd ik door hem aanbevolen bij de prins Carl van Lothringen en door hem aanvaard als vrijwilliger en was  getuige van de Slag bij Sohr (Soor) en de wintercampagne voor Lössnitz en de Saksische grens, waarin, nadat het Pruisische leger Saksen was binnengevallen, de Slag bij Kesseldorf plaatsvond, die ik, hoewel het Oostenrijkse leger geen tijd had om te bereiken, samen met enkele andere vrijwilligers, die, toen ze de avond ervoor op de hoogte waren gebracht van de nadering van de vijand, zich daarheen haastten en zo deelnamen. Toen kort daarna de Vrede van Dresden met de koning van Pruisen werd gesloten, maar de oorlog met Frankrijk doorging, deed ik het volgende jaar, namelijk in 1746, een beroep op koning Frederik voor zijn aanbeveling aan de veldmaarschalk prins van Waldeck, die het bevel voerde over de Nederlandse troepen die aanwezig waren bij het geallieerde leger in Brabant en naar hen toe ging en met grote vriendelijkheid werd ontvangen en na enige tijd commando’s kreeg en verschillende van dergelijke voorrechten in dienst van hem. Soms gebeurde er diverse kleinere zaken, bij een achterhoedegevecht raakte mijn paard gewond. In de daaropvolgende herfst woedde de Slag bij Raucoux, waarin voornamelijk de linkervleugel onder de prins van Waldeck in actie kwam, en toen enkele bataljons Beierse troepen in wanorde raakten, die de prins zelf wilde herstellen, stelde hij zich zodanig bloot zodat zijn jas werd doorboord door een musketkogel, en allen die bij hem waren, zegenden een uitzonderlijke geest, die daar gelukkig en vreugdevol vandaan kwam. Na het einde van de veldtocht volgde ik de prins van Waldeck naar Den Haag en bracht de winter bij hem door, deels daar, deels in het land van Arolsen, waar hij ook heen ging; was toen bij hem in Amsterdam; kort voordat hij naar Arolsen terugkeerde, werd ik door hem als koerier naar Den Haag gestuurd met enkele berichten over de volgende campagne, en ondernam deze rit van woensdagochtend vrij vroeg tot vrijdagmiddag, toen ik in Den Haag aankwam.
In 1747, aan het begin van de campagne, werd ik door de prins aangesteld als een van zijn adjudanten-generaal. Dit jaar voerde de hertog van Cumberland het leger aan, en onder hem veldmaarschalk Batthiani de Oostenrijkers, en de prins van Waldeck de Nederlanders en hun huurtroepen; Engelse troepen stonden onder generaal Ligonier en de Hessen onder de toenmalige kroonprins, later het bevel van de landgraaf.
Bij de Slag bij Lafelt die tijdens deze veldtocht werd uitgevochten en waarbij alleen de linkervleugel en het centrum met elkaar in aanraking kwamen, werd ik met een verslag van de stand van zaken naar de hertog van Cumberland gestuurd, en door hem bij die gelegenheid naar de veldmaarschalk Batthiani dat hij op de rechtervleugel zou oprukken en aanvallen, maar bij de terugkeer waren de omstandigheden veranderd, en toen ik, om dichterbij te zijn, door het dorp Ollitikze reed, dat intussen was geëvacueerd door onze troepen en de cavalerie van de vijand was opgeschoven, ik toevallig tussen hen kwam en probeerde weg te rijden, maar omdat mijn paard niet veel kon doen tijdens de snelle rit, werd ik onmiddellijk omsingeld en toen gaf ik het op. Nadat ik mezelf had bekendgemaakt, werd ik onmiddellijk naar het plateau van Herderen gebracht, waar de koning werd omringd door een sterke dekking; de oude maarschalk graaf Nocilus, die aanwezig was, wilde mij ondervragen over de positie van onze troepen, enz., maar omdat ik hem alleen algemene en niet bevredigende antwoorden gaf, werd ik verder gestuurd en bracht ik de nacht door met een gevangen

engelsk officer uti ett enstaka hus under bevakning av 12 av 15 infanteri. Andra dagen blev jag därifrån transporterad till Thagern, varest jag råkade general Ligonier, generallöjtn Ischburg och flere av de våra som fångar med vilka jag åt middagen, som på konungens bekostnad var ganska väl serverad med tvenne serviser och dessert efteråt, silverservis etc.
På vägen dit mötte jag fursten av Waldecks hovtrumpetate och med honom min kammartjänare, vilken fursten, i övertygelse att jag blivit skjuten, hade avsänt att uppsöka och reklamera mitt lik men ifall jag ännu vore vid liv, bedja marskalk de Saxe att jag skulle återsändas då tillika en fransysk brigadier och elva andra officerare, som av dess trupper voro tillfångatagna, skulle återsändas, Sedan denna trumpetare anlänt till marskalk de Saxe, ankom i följd därav, då vi ännu sutto till bords, dess förste generaladjutant le brigadeur Gader, som genast underrättade sig, »si le comte Meijerfeldt se trouvait parmi nous», och då jag givit mig tillkänna sade han, »que la requisition faite de prince de Waldeck, j’etois le maitre de retourner aux lui», vartill jag genast var färdig, men som ovannämnda generaler, emellan vilka jag satt och vilka hade mycken vänskap för mig, sade att jag intet så hastigt skulle skynda bort utan sluta måltiden, kom jag ej att fara så snart utan dröjde till andra morgonen, då jag blev förd till marskalk de Saxe högkvarter, som var i Stora commendenet, varest natten före bataljen vårt
högkvarter varit. Härstädes bevisades mig mycken hövlighet av alla därvarande. Jag minns bl. a. att le prince de Turenne, som var colonelgeneral de la Cavalerie, ville, då han såg mig utan värja, genast låta eftersöka densamma, men bad jag honom intet göra sig det besväret samt tillade att som jag ej blivit fouillerad utan endast mina pistoler och värja mig fråntagna så tillhörde de med rätta dem, som tagit detsamma liksom ock hästen, vilken jag under lika hövlig form ännu fick nyttja. Ty när ryttarna, som tagit mig till fånga, avlämnade mig till infanteriet, vilket, om jag minns rätt, var le regiment Picardie, som med flere var inställt i linie, ville de taga hästen med sig, varpå jag, som ej gärna ville göra hela vägen till fots, proponerade dem att lämna mig honom emot försäkran att med första sända dem flere hästar eller ock giva det pris de ville sätta på honom. Då de intet kände om de kunde lita därpå och diskuterade därom sade en av dem »laisser le cheval à monsieur, le Duc en repond» och sades mig i detsamma att le Duc d’Ahlia, som var överste av Picardie och som var närvarande vid denna diskurs bade gjort mig den tjänsten, varför jag hos honom avlade min tacksägelse jämte försäkran att så snart jag kommit på någon ort skulle jag genast på ett eller annat sätt efter ryttarnes eget val med all tacksamhet förnöja dem. Jag fick således fortsätta min väg till häst och med all kommoditet.
Som det var något bittida då jag ankom till franska högkvarteret, offererades mig frukost, och blev jag på den korta tiden mycket bekant med de närvarande. Kort därefter lät marskalk de Saxe, som ännu låg, kalla mig till sig och sade att fursten av Waldeck, som tycktes mycket intressera sig för mig, hade bett honom återsända mig och att han gjorde sig ett nöje att därutinnan villfara honom, varpå jag tackade honom och tillika bad att utöver godheten han beviste mig, tillägga den att jag kunde bli utväxlad eller utlöst på det jag åter kunde göra tjänst med mera. Härpå svarade han att jag nu fick vara nöjd att bli återsänd och att man sedan fick se hur det blev med tjänstgöringen; tillika bad han mig mycket hälsa fursten. Därpå tog jag avsked av

314

Engelse officier in een vrijstaand huis bewaakt door 12 van de 15 infantristen. De tweede dag werd ik vandaar naar Thagern vervoerd, waar ik toevallig met generaal Ligonier, luitenant-generaal Ischburg en een aantal van onze gevangenen was met wie ik dineerde, dat op kosten van de koning redelijk goed werd geserveerd met twee gangen en een dessert daarna, zilveren servies , enz. Op weg daarheen ontmoette ik de trompettist van de prins van Waldeck, en met hem mijn kamerheer. De prins, die geloofde dat ik was neergeschoten, had hen gestuurd om mijn lichaam op te sporen en op te eisen, maar voor het geval ik nog leefde,  maarschalk Von Saxen te smeken mij terug te sturen, terwijl tegelijkertijd een Franse brigadegeneraal en elf andere officieren, die door zijn troepen waren gevangengenomen, zouden worden teruggestuurd. Nadat deze trompettist arriveerde bij maarschalk Von Saxen, dus terwijl we nog steeds tafelden, arriveerde zijn eerste adjudant-generaal brigadier Gader, die zichzelf onmiddellijk liet informeren “si le comte Meijerfeldt se trouvaite parmi nous”, en toen ik mezelf bekend maakte zei hij, “que la requisition faite de prince de Waldeck, j’etois le maitre de retourner aux lui”, waar ik onmiddellijk klaar voor was, maar de bovengenoemde generaals bij wie ik zat en die veel vriendschap voor me hadden zeiden dat ik niet zo snel weg moest gaan maar de maaltijd afmaken. Ik kwam niet meteen, maar wachtte tot de tweede ochtend, toen ik naar de maarschalk werd gebracht in Saxen’s hoofdkwartier, dat de nacht voor de Slag ons hoofdkwartier was geweest. Hier werd ik door alle aanwezigen met veel hoffelijkheid bejegend. Ik herinner me o.a. de prins de Turenne, kolonel-generaal van de cavalerie, mij toen zonder schild zag en onmiddellijk wilde laten fouilleren, maar ik vroeg hem de moeite niet te nemen en voegde eraan toe dat aangezien ik niet was gefouilleerd alleen mijn pistolen en schild werden afgenomen, ze behoorden terecht toe aan degenen die hetzelfde hadden meegenomen, evenals het paard, dat ik nog steeds in gebruik had onder dezelfde beleefde vorm. Want toen de ruiters, die mij gevangen hadden genomen, mij uitleverden aan de infanterie, die, als ik het mij goed herinner, het regiment Picardie was, dat met verscheidene anderen in de rij was opgesteld, wilden zij het paard meenemen, waarop ik, die niet de hele weg te voet wilde afleggen, hen voorstelde het aan mij te geven met de verzekering dat ik ze meer paarden zou terugsturen, of de prijs die ze er voor wilden hebben. Toen ze niet wisten of ze het konden vertrouwen en het bespraken, zei een van hen “laisser le cheval à monsieur, le Duc en repond”, en mij werd verteld dat le Duc d’Ahlia, die kolonel van Picardië was en die bij deze verhandeling aanwezig was, mij die dienst bewees, waarvoor ik hem mijn dank betuigde, samen met de verzekering dat zodra ik ergens aankwam, ik onmiddellijk op de een of andere manier, naar keuze van de ruiters, zou voldoen met alle dankbaarheid. Ik vervolgde zodoende mijn weg  te paard met alle bagage.
Omdat het wat vroeg was toen ik op het Franse hoofdkwartier aankwam, werd mij een ontbijt aangeboden en in korte tijd raakte ik goed vertrouwd met de aanwezigen. Kort daarna liet maarschalk Von Saxen, die daar nog was, mij bij zich roepen en zei dat de vorst van Waldeck, die veel belangstelling voor mij leek te hebben, hem had gevraagd mij terug te sturen en dat hij er plezier in had hem terwille te zijn, waarop ik hem bedankte en tegelijkertijd vroeg of hij, naast de vriendelijkheid die hij me betoonde, zou vragen  om mij te ruilen of aflossen, zodat ik weer dienst kon doen. Hierop antwoordde hij dat ik nu tevreden moest zijn om teruggestuurd te worden en dat later zou worden bezien hoe de dienstregeling zou verlopen; tegelijkertijd vroeg hij me nadrukkelijk de vorst te groeten. Ik nam toen afscheid van

honom och red med trumpetaren och kammartjänaren tillbaka samt ankom till furstens högkvarter då han med flere generaler ännu sutto till bords.
Efter 1756 års riksdag gick jag ånyo ut och gjorde med nuvarande hertig de Brunsvig 1757 års kampanj mot fransosen med Allierade armén under vilken tid jag bevistade bataljen vid Hastenbeck och som Sverige hade förklarat krig mot konungen av Preussen, begav jag mig till vår armé och blev 1758 utnämnd och som major kommenderade den av alla tyska regementens grenadjärer formerade grenadjärbataljonen, vilken jag alla åren till krigets slut anförde och under den tiden utom min tur avancerade till överste. Vid hemkomsten till Sverige blev jag förordnad till generaladjutant hos konung Adolf Fredrik samt efterhand avancerade till generallöjtnant.
1788 blev jag i denna värdighet kommenderad till Finland, sedan kriget mot Ryssland blivit deklarerad, samt fick konung Gustaf III:s order att taga befälet över den från trakten av Fredrikshamn till Anjala återkomna hären; s. å. i dec blev mig i nåder anförtrott befälet över armén, vilket jag till den vid Värälä slutade freden bibehöll; 1789, sedan jag intagit Högforspassen, blev jag utnämnd till general av infanteriet och som detta pass samma höst åter av fienden blev ockuperat, hade jag den lyckan att året därpå 1790 återtaga detsamma, varigenom vi blevo mästare vid Svensksund. För Högfors intagande blev jag av Kungl Maj:t utnämnd till Riddare med stora korset av svärdsorden; s. å. vid freden blev jag i nåder fältmarskalk och av vår allernådigste konung utnämnd till Riddare av serafimerorden.

hem en reed met de trompetter en kamerbediende terug en kwam aan bij het hoofdkwartier van de vorst toen hij en verschillende generaals nog aan tafel zaten.
Na de Rijksdag van 1756 trok ik er weer op uit en voerde met de huidige hertog van Brunswijk de campagne van 1757 tegen de Fransen met het geallieerde leger, gedurende welke tijd ik deelnam aan de slag bij Hastenbeck, en aangezien Zweden de oorlog had verklaard aan de koning van Pruisen, ik naar ons leger ging en in 1758 werd aangesteld en als majoor het bevel voerde over het bataljon gevormd door alle grenadiers van de Duitse regimenten, waarover ik alle jaren het bevel voerde tot het einde van de oorlog en gedurende die tijd promoveerde ik tot kolonel. Bij mijn terugkeer in Zweden werd ik benoemd tot adjudant-generaal van koning Adolf Fredrik en vervolgens tot luitenant-generaal.
In 1788 kreeg ik in deze hoedanigheid het bevel naar Finland te gaan, nadat de oorlog aan Rusland was verklaard, en kreeg ik van koning Gustaf III de opdracht het bevel over het leger op me te nemen dat uit het gebied van Fredrikshamn naar Anjala was teruggekeerd; hetzelfde jaar in december werd mij genadig het bevel over het leger toevertrouwd, dat ik behield tot het einde van de vrede in Värälä; In 1789, nadat ik de Högfors-pas had ingenomen, werd ik benoemd tot generaal van de infanterie en aangezien deze pas in dezelfde herfst opnieuw door de vijand werd bezet, had ik het geluk hem het volgende jaar in 1790 te heroveren, waardoor we meesters werden in Svensksund.
Voor de verovering van Högfor werd ik door de koning benoemd tot Ridder met het Grootkruis in de Zwaardorde; hetzelfde jaar ten tijde van de vrede werd ik genadig benoemd tot veldmaarschalk en door onze meest genadige koning benoemd tot Ridder in de Serafijnenorde.