C.G.A. Bergenstråhle, “Kungl. Västerbottens regementes krigshistoria”, Stockholm 1917.
| Den 14. september [1702] sändes general Meijerfelt med samtliga regementskvartermästare för ordnande. av kvarlämnad tross till Pinscow, dit sedan förstärkt garnison måste inläggas, men också för att stödja Gyllenstierna, som verkligen lyckats föra sina nyvärvade regementen till 4 mil från Krakau, där konungen den 22. augusti mönstrat hans trupper, varefter de drogos närmare Krakau. |
Op 14 september [1702] werd generaal Meijerfelt met alle kwartiermakers van het regiment naar Pinscow gestuurd om afspraken te maken met overgebleven troepen, waar een versterkt garnizoen moest worden geplaatst, maar ook om Gyllenstierna te ondersteunen, die er werkelijk in slaagde zijn nieuw aangeworven regimenten tot 6,5 kilometer van Krakau te brengen, waar de koning op 22 augustus zijn troepen verzamelde, waarna ze dichter op Krakau werden getrokken. |
| I slutet av april började konungen med allvar tala om att belägra Poltava, sedan han dragit dit det tunga artilleriet. Belägringen borde börjas den 1. maj. Sannolikt kom arbetet först något senare fullt i gång, enär åtskilliga regementen den 8. maj mast under general Meijerfelt marschera mot Opoznia, då västerbottningarna även följde. Där befanns fienden uppmarscherad i slagordning, men, när svenskarna kommo, antändes staden och i skydd av röken drogo sig ryssarna bort. |
Eind april begon de koning serieus te praten over het belegeren van Poltava, nadat hij de zware artillerie daarheen had getrokken. Het beleg zou op 1 mei moeten beginnen. Waarschijnlijk kwam het werk pas iets later op gang, toen op 8 mei verschillende regimenten onder generaal Meijerfelt richting Opoznia marcheerden, toen ook de westelijke bases volgden. Daar was de vijand in slagorde opgerukt, maar toen de Zweden kwamen, werd de stad in brand gestoken en onder dekking van de rook trokken de Russen zich terug. |
|
Under december frös Peeneströmmen till, vilket föranledde fienden att ånyo
börja” operationerna. Åtskilliga svenska posteringar utmed ”Trebelströmmen
blevo överrumplade, så vid Damgarten, Nehring, Votenick och Meyenkrebs.
Huruvida då västerbottningarna ännu höllo Demmin och voro med vid Meyenkrebs, kan icke” utredas; troligen lago alla i trakten norr om Loitz. Däremot lyckades general Meijerfelt den 15. december atertaga Anklam, dar fienden satt sig fast. Men man tyckte sig finna, att mera allvarligare operationer hotade fran Mecklenburg, varför dit sändes tvänne kårer, dels från Tribsees mot Gnoien, dels mot Demmin. Dessa operationer medförde slutligen erövringen av Malchin, sydväst om Demmin.
|
In december bevroor de rivier Peene, waardoor de vijand hernieuwde operaties kon beginnen. Verschillende Zweedse posten langs de rivier Trebel werden verrast, dus bij Damgarten, Nehringen, Votenick en Meyenkrebs. Of de Västerbottense Demmin nog in handen hadden en bij Meyenkrebs aanwezig waren, kan niet worden vastgesteld; waarschijnlijk bevonden ze zich allemaal in het gebied ten noorden van Loitz. Anderzijds slaagde generaal Meijerfelt er op 15 december in Anklam te heroveren, waar de vijand zich verschanst had. Maar het leek erop dat er serieuzere operaties dreigden vanuit Mecklenburg, waardoor twee korpsen daarheen werden gestuurd, deels van Tribsees tegen Gnoien, deels tegen Demmin. Deze operaties leidden uiteindelijk tot de verovering van Malchin, ten zuidwesten van Demmin. |
| Samtidigt hade general Meijerfelt gått öster om sjön Cummerow till Wercken. Strid uppstod ånyo mellan tyskarna och det i Malchin instängda detachementet under Sprengtporten, men kunde nu, sedan Neu-Kahlen tagits, förening mellan svenskarna vara att hoppas på. De Carnall, som av eldskenet i Malchin förstått, att Sprengtportens detachement där hårt ansattes, alarmerade darfor kl. I på natten vid Neu-Kahlen sin bataljon och ryckte till hans undsättning. Också övriga gjorde den 4. en framryckning och Sprengtporten blev räddad, varvid detaljerna icke kunna fullt utredas. Den 5. januari stannade armén kvar där, men uppbröt då och gick tillbaka till Neu-Kahlen och Dargun; den 6. anföllo tyskarna ånyo, men avstodo snart från anfallsplanen för arriärgardets motrörelse, som leddes av Sprengtporten. Trots dessa framgångar lät dock “Ehrensvärd sin armé den 7. januari ånyo intaga vinterkvarteren, dar de fingo ligga orubbade, och härmed kan fälttåget anses avslutat. |
Tegelijkertijd was generaal Meijerfelt ten oosten van het meer van Cummerow naar Wercken gegaan. Er ontstonden opnieuw gevechten tussen de Duitsers en het detachement dat vastzat in Malchin onder Sprengtporten, maar nu Neu-Kahlen was ingenomen, kon worden gehoopt op een samenkomst van de Zweden. De Carnall, die door de brand in Malchin begreep dat het detachement van Sprengtporten daar zwaar aan het werk was, maakte zich daar zorgen over. In de nacht kwam Neu-Kahlen langs zijn bataljon en haastte zich om hem te redden. De anderen maakten ook een voorschot op de 4e en Sprengtporten werd gered, waardoor de details niet volledig kunnen worden onderzocht. Op 5 januari bleef het leger daar, maar viel toen uiteen en ging terug naar Neu-Kahlen en Dargun; op de 6e vielen de Duitsers opnieuw aan, maar lieten al snel het aanvalsplan varen voor de tegenbeweging van de achterhoede, die werd geleid door Sprengtporten. Ondanks deze successen liet “Ehrensvärd” zijn leger echter op 7 januari de winterkwartieren heroveren, waar ze ongestoord bleken te liggen, en hiermee kan de veldtocht als beëindigd worden beschouwd. |
|
Carpelan flyttade till sitt fädernegods Odensaari i Finland, Åbo län, och dog i Åbo den 3. juli 1788. Carpelan eftertraddes av davarande generaladjutanten greve J. A. Meijerfelt. Härmed följa som bilagor (1 och 2) dels en förteckning över i preussiska kriget fångna soldater, som ej återkommit, och dels en meritförteckning för kaptenen F. W. Frisell, varigenom befordringsförhållandena denna tid i någon mån belysas.
|
Carpelan verhuisde naar zijn voorouderlijk landgoed Odensaari in Finland, provincie Turku, en stierf in Turku op 3 juli 1788. Carpelan werd opgevolgd door de toenmalige adjudant-generaal graaf J.A. Meijerfelt. Hierbij volgen als bijlagen (1 en 2) deels een lijst van in de Pruisische oorlog gevangengenomen soldaten, die niet terugkeerden, en deels een curriculum vitae van kapitein F.W. Frisell, waarbij de promotievoorwaarden op dit moment enigszins worden toegelicht. |