Erdmann

Arvid Horn’s zoon Adam werd geboren in 1717. Zijn vrouw was de twaalf jaar jongere Anna Katharina Meijerfelt, dochter van de koningsraad en gouverneur-generaal van Pommeren graaf Johan August Meijerfelt, graaf van Nehringen, heer van Söfdeborg, Ågerup, Näsby, Viggebyholm en Gammel-Kjöge op Sjæland, en Brita Barnekow van Ugerup en Södeborg.

Op 12 januari 1772 kan Louise Sparre vertellen dat het verblijf in Ekholmsund aangenaam was. Op dit moment worden er toneelstukken gerepeteerd, die worden gegeven in Ulriksdal op de 24e, de verjaardag van de koning, Le déserteur en La partie de chasse de Henri IV, gespeeld door (…). Hier wordt de brief onderbroken, omdat graaf Axel Wrede-Sparre, de vader van Louise, is overleden. Op 29 januari gaat ze verder, en dan wordt ze overmand door verdriet, omdat ze alleen is met haar moeder, die na de dood van haar man niemand wil zien. Louise voelt zich ongelukkig en in de steek gelaten tijdens het koortsachtige plezierleven, waarvan ze gedwongen wordt afstand te doen, picknicks en sleefeesten, dejeuners, diners, avondmaal en bals – “et rien pour pauvre moi!”

Louise Sparre is drie weken onzichtbaar geweest door de dood van haar vader. “Arme kleine, ik heb medelijden met haar, waar ze de hele dag opgesloten zit met haar moeder.” Ook haar schoonmoeder, Brita Meijerfelt, geboren Barnekow, is overleden. In haar “robe de flanelle”, de rouwjurk, verlangt ze naar genoegens, wanhopend bij de gedachte aan een heel jaar kloosterleven. helpen dat ze wordt getroost met het epitheton “une magnifique femme”. De klacht van Louise Sparre is geschreven in Ekholmsund precies op dezelfde dag als de brief van Augusta Löwenhielm waarnaar hier wordt verwezen. Louise vertelt onder meer over de verdeling van de kamers. (de dames zijn boos of blij, omdat zij de geen of wel vrijheid van escapades hebben).

Louises likgiltighet för ryssen, som förvridit så mångas huvud, är kanske rävens för rönnbären. 

Deze pikante verhaaltjes van een vriendin zijn toevertrouwd aan de krant rond 3 uur ’s nachts, hoe dan ook Louise is slaperig en nauwelijks beter dan haar omgeving: een tijdlang was de onweerstaanbare rokkenjager graaf de Lacy, de Spaanse minister in Stockholm, haar minnaar. “En de schandaalkroniek heeft veel namen op de lijst van haar cavaliers. Het klinkt heel anders voor de ongelukkige sterfgevallen in de familie van Louise Sparre. Dan geniet ze van genoegens. Op 8 december 1771 beginnen mensen geleidelijk hun gewoonten terug te krijgen, verstoord door de verdriet na Adolf Fredrik: Louise vult Wachtmeisters geschriften aan over de konings- en prinsenmaaltijden. 

Louise’s onverschilligheid voor de Rus, die de hoofden van zovelen heeft verdraaid, is misschien voor haar een bagatel. 

Augusta Löwenhielm is zo mooi als een hart na haar laatste kraambed, en haar man is jaloers als een tijger, maar zonder reden “gedraagt ​​ze zich heel goed en er kan niets over haar worden gezegd”. Mutte, een cavalier verwant aan Brita en Ekeblad, beweert Brita te hebben geschreven, maar Louise Sparre betwijfelt het, omdat hij te gretig bezig is met de courtisane met de bruine vrouw om zelfs maar aan iets anders te denken. “Maar hij lijkt zichzelf heel goed te troosten, als ze afwezig is.” De bruine vrouw beeldt zich in dat Mutte Louise genezing geeft, iets wat ze ontkent, en het resultaat is geweest, dat Louise Mutte nu nauwelijks durft te begroeten in het bijzijn van zijn vrouw.
Mutte, die Louise in vertrouwen neemt, schrijft inderdaad een brief, maar die is later gedateerd, in januari 1772. Brita wordt “mijn verrukkelijke Multa” genoemd. Hij drinkt haar toast in het gezelschap van Malin Strokirch en Charlotte Du Rietz. Ontelbare keren heeft hij met Louise en andere vrienden over haar gepraat. ‘Maar vaker herinner ik me de vriendelijkheid die je me altijd hebt getoond en die in de meest dankbare harten is gegrift.

Louise bespreekt ook andere belangrijke gebeurtenissen. Nu kun je niet meer praten over de bruine vrouw, want sinds drie of vier dagen gebruikt ze rood (make-up), wat het effect veroorzaakte dat de veertigjarige plotseling in een vijftienjarige veranderde, dus de rouge heeft haar verjongd. Het gevolg was dat het schoonheidsproduct openlijk werd gebruikt, en ook door de koningin, omdat ze en velen met haar 

Terwijl ze op vloed uit de kassa wacht, waar het momenteel eb is, biedt ze haar geld aan, d.w.z. de bruidsschat uit de Meijerfelt-domeinen. Maar ook die is uitgesteld.

De Meijerfelts, met name graaf Carl, met wie ze het meest te maken hebben, zijn uiterst slordig in de vervulling van hun taken. Graaf Carl stuurt zelfs de jaarlijkse rente, ondanks Brita’s geringe zaken en herinneringen. waarop hij vermijdt te antwoorden, maar ze stelt zichzelf gerust dat hij zijn talrijke fideicommis niet zal verkopen en door het fortuin te verkwisten, haar in de problemen brengt. Ekeblad deelt aanvankelijk haar hoop, dankzij de welwillende behulpzaamheid van de Zweedse minister in Wenen, graaf Barck, en na de benoeming van Hessenstein tot gouverneur-generaal van Pommeren na Liewen. Maar op 16 januari 1777 kondigt hij aan dat Brita’s broer graaf Gustaf Horn angstig het ergste vreest. De Meijerfelts maken onnodige moeilijkheden en proberen, zonder zich aan de wet- en regelgeving te houden, weg te komen. “De man met de grote neus (graaf Johan August) wil geen redenen hebben. Testamenten, contracten, alles is hem onverschillig. Met zulke mensen kun je het proces kort maken, en ik begin te geloven dat Hessenstein, zal vanwege een eigenaardig vooroordeel tegen het huis (Meijerfelt) niet al zijn energie steken in het winnen van de zaak, maar we zullen zien.” Gelukkig heeft advocaat-fiscaal Ekman, “de grootste jurist die hier te vinden is”, de erfgeschiedenis op zich genomen. Hij, Ekeblad en Gustaf Horn praten en discussiëren dagelijks, maar hoe hij J.A. Meijerfelt ook aanspreekt, antwoordt deze, “dat we nooit geld zien behalve het percentage”. Ekeblad vindt dat er geen rekening mee gehouden hoeft te worden naar herinneringen met zo weinig eer in het lichaam, “en toen hij (Johan August) Gammal-Kjöge verkocht zei dat we niets van dat bedrag krijgen”. Zelfs als hij iets wil betalen, “maakt hij er zo’n ruzie over”, dat je jezelf moet beschermen.

komen, en aangezien hij duizend ijzers in het vuur heeft, is hij zo rusteloos dat er geen partij voor is.” Op de 23e is Meijerfelt “zacht als een lam”, maar Ekeblad en zijn bondgenoten vrezen dat het een truc is. Ze moeten hem dwingen 30.000 rdr te betalen, waarschijnlijk het losgeld voor de Duitse landgoederen. Met zijn hulp kan Gustaf Horn de zwakzinnige moeder die in Ugerup woont naar Fogelvik brengen. Ugerup, gelegen in de parochie Köping in de provincie Kristianstad, was een van Skåne’s toonaangevende landgoederen en behoorde toe aan Carl Meijerfelt. Ekeblad wil het aan Brita toekomende deel in Fogelvik plaatsen. Hij moet het echter doen met een hypotheek, omdat er geen contant geld is.. Alles was wel in orde, als graaf Adam hen met zijn frivoliteit niet nieuwe problemen had bezorgd. “Zijne Excellentie is weer in een stapel schulden gevallen, maar die is niet bijzonder belangrijk, die uw broer nu rangschikt. En als alles gaat zoals we willen, dan – afgezien van het voorrecht dat u heeft om Fogelvik te bezitten – gaat Zijne Excellentie zulke relaties aan die hem beletten de dingen te corrigeren zoals ze waren.” Bovendien heeft de koopman in Stockholm, die zich ertoe heeft verbonden de rente op de erfenis van Brita Pommeren te betalen, beloofd binnen acht tot tien dagen “een eervolle post met geld” te sturen. Ook Brita is op 25 januari aangestoken door het optimisme en spreekt haar vertrouwen uit in het goede karakter van Meijerfelt. De volgende dag vervolgt Ekeblad de briefwisseling naar haar, te beginnen met zijn zwager. “Hij wordt gek met gelddeals, ons geld eruit halen en ons uitlachen met Meijerfelt en voorkomen dat Zijne Excellentie zichzelf en ons

ruïneert.” Op de 29e lijkt J.A. Meijerfelt er echt over na te denken om de erfrechten van de Horn-broers en zussen op de Pommerse domeinen te kopen voor 30.000 rdr. Van het plan om gravin Horn naar Fogelvik te verhuizen is op Gustaf’s wens afgezien en Ekeblad wil haar nu in plaats daarvan naar Stola brengen “in ruil voor het ontvangen van 10.000 dalers (gelijk aan 1.000 rdr) per jaar aan pensioen, die met uw (Brita’s) 7.000 maakt 17.000 dalers of drieduizend platen in ruil”. Het wordt noodzakelijk geacht dat ze wegkomt bij Meijerfelt om hun plannen te laten slagen. En Ekeblad is van plan een vleugel van Stola te repareren en voor haar in te richten, omdat het gevaarlijk zou zijn om de gravin in Fogelvik te hebben, waar Zijne Excellentie in het spel is, zegt hij. Brita, die blij is met de hulp van Ekman en het compromis met Carl Meijerfelt, is ondertussen van gedachten veranderd over zijn karakter. Ekeblad moet zijn beloften niet vertrouwen, want wat hij de ene minuut belooft, neemt hij de volgende terug. Desalniettemin verontschuldigt ze hem met de vriendschapscertificaten die hij hen heeft gegeven, en het lijkt alsof Carl sympathieker is dan de broer, “de lelijkste van alle stervelingen”, noemt Oxenstierna hem. Vier dagen later, 1 februari heeft Brita veel bezwaren tegen het inwonen van de moeder bij hen. Het was genoeg, zolang ze een klein bijgebouw voor haar hadden, maar “nu denk ik dat als we Carl Meijerfelt het geld zouden aanbieden, dat ze zal hebben en dat nog steeds zal worden uitgegeven, ik zeker weet dat ze blijven waar ze is en zoals ze gewend is’. Ze gedijt daar, ze heeft haar familie daar, en ze houdt van Skåne, maar hier “werd het nogal gênant om haar in de vleugel te hebben, omdat

we  zoveel kamers hebben in het grote huis en het huis vol met mensen en vreemden zit”, vindt Brita dat het niet mogelijk is om haar alleen in de vleugel te laten – “dat zou ook niet passen, want we moeten haar, dan zal ze worden gehouden zoals ze zou moeten zijn”. De gravin Horn werd niet in Stola geplaatst, hoewel ze, zoals Ekblad suggereert, verwaarloosd wordt en verlaten door haar broer in Skåne, en de Meijerfelts dwalen. Op 10 februari maakt hij bekend dat de bankier die vorig jaar Brita 500 rdr betaalde – als lening of als vooruitbetaling – de broer was van een van de voogden van graaf Carl Meijerfelt. Ekeblad sloot een overeenkomst met deze bankier, dat zolang Carl geen zeggenschap had, het geld van hem zou worden afgenomen. De bankier had toegezegd het bedrag te betalen en wachtte op toestemming van de curatoren, die van de zaak op de hoogte waren. Het antwoord kwam en de bewakers weigerden, omdat ze in conflict waren gekomen met graaf Carl, die plotseling dacht dat hij zijn eigendom aan de schuldeisers moest afstaan. Dus – geen geld, geen Zwitsers – was de troost. Ekeblad weet in ieder geval dat ze legale effecten hebben. “Ik zal hier 6.000 dalers door tillen” een verandering die ik aan hen trok, en zij niet de rente betalen, altijd het land behouden, dat is onze hypotheek.” Hij heeft zelf graaf Carl opgezocht ter gelegenheid van de transactie, “en ik heb hem op een beleefde manier waarheden verteld die hem niet echt bevielen, daarom ben ik er zeker van dat hij er alles aan zal doen om van ons af te komen”. Op 21 februari heeft de onverbeterlijke excellentie Graaf Adam nieuwe struikelblokken op de weg gezet voor zijn kinderen. Ekeblad schrijft dat het ideële, maar onpraktische

magnaat  erover denkt om Ådö te kopen, een pand niet ver van Stockholm. “Ik begrijp het niet, ik kan niet anders zeggen. Zijn zaken zijn geregeld, hij heeft nog maar 2.000 ecu over om van te leven, Fogelvik staat op het punt te verliezen, als je broer niet in zijn waakzaamheid slaagt, en nu wil hij een landgoed kopen voor 40.000 ecu. Dat is allemaal waanzin en ik hoop dat het niet zal gebeuren.” In augustus heeft Ekeblad een gesprek met J.A. Meijerfelt, “zo lang en saai als hijzelf”. Meijerfelt probeerde te betogen dat de Horn-kinderen misschien recht zouden hebben op de rente, maar dat het recht op het kapitaal werd betwist. Ekeblad bestreed dit. Hij antwoordde dat ze hun claim zeker zouden voortzetten. Het zou oneervol zijn voor de oude veldmaarschalk Meijerfelt als hij zijn dochter, Brita’s moeder, en haar kinderen uitsluit van een aandeel in de erfenis. Men zou het niet eens moeten vermoeden, en er was niets in de wil om een ​​dergelijke interpretatie te ondersteunen. De veldmaarschalk had zeker nooit gedacht dat de dochter haar toevlucht zou moeten nemen tot de wet om haar gelijk te krijgen, terwijl haar broers zo goed en zo rijk bedeeld waren geworden. Het hart doet pijn bij de gedachte aan graaf Carl, voor wie Claës en Brita teder zijn, en aan al het ongemak dat hem wordt aangedaan, maar “wat moet je doen! Je hebt geen andere uitweg dan te praten.” Ekeblad wil het langst in Hessenstein geloven, omdat hij heeft beloofd te doen wat hij kan om hen te helpen, en hij houdt zich aan zijn woord. Maar op 1 oktober probeert graaf Gustaf Horn zijn zwager over te halen zich tot Toll, die een meester in intriges is, te wenden en hem als tussenpersoon in te zetten, Ekeblad koestert twijfels, deels omdat

Toll zeer nauw verwant is aan Carl Sparre, rijksraad en opperstadhouder, die houdt van Meijerfelts vrouw, Brita’s vriendin, en deels kun je Hessenstein tegen het lijf lopen. De verwarring en wrok worden nog groter als Ekeblad verneemt dat J.A. Meijerfelt Gammal-Kjöge heeft verkocht voor 50.000 Deense rijksdaalder. Op 6 november overleggen de zwagers over een reis naar Pommeren om duidelijkheid te krijgen, “omdat de onzekerheid over waar we staan”, klaagt hij, “ons naar het ziekenhuis brengen.” Op de 10e uitte graaf Carl zijn ongenoegen over de ruiltransactie, maar Ekeblad stelde hem gerust “op de meest beleefde manier ter wereld”. Hij en niet graaf Carl was slecht behandeld toen de voogden weigerden een schuld te vereffenen, die al in februari opeisbaar was. De omwisseling was zijn enige reddingslijn na dit zinloze wachten.

Natuurlijk vergeet Brita Hellekis niet, als gravin Sara thuis is, zo klein als Sundby, waar Louise Sparre woont. Ze verrast haar vriendin – “tante Louise”, zoals Ekeblad haar noemt, omdat ze getrouwd is met Brita’s oom, Meijerfelt. Ze heeft plezier op het prachtige kasteel voor twee heren Voltemat en Goös, die “zo buitengewoon beleefd zijn dat ze iemand in verlegenheid brengen”. Ze dineert met een oude juffrouw Voltemat op anderhalve kilometer van Sundby, en reist met Louise naar het nabijgelegen Strömsholm, waar ze veel over heeft gehoord.

Ze wenste de anderen veel succes, en nu was het een kwestie van uitvinden welke de enige was – een harde noot om te kraken en de eerste stap naar een vijandschap, die al snel in volle vlam uitbrak door een maatregel van de koning. Deze verving zijn vorige hofdame, Eva Ribbing, geboren Löwen, door gravin Sophie Meijerfelt, die aan het hof was aangekomen. Augusta, aan de andere kant, moest haar plaats aan de linkerkant van de koning behouden, en de gebeurtenis werd vereeuwigd in een epigram door Malin Strokirch.

De vijandigheid tussen Eva Löwen en de indringer van haar stoel aan tafel, Louise Sparre-Meijerfelt, slaat uit in volle vlam, wanneer de koning in een ballet, dat gedanst aan het hof, geeft de voormalige jonge Axel Fersen als cavalier, omdat hij weet dat de kamerheer baron Gustaf Maclean haar minnaar is. Hij danst wijs en maakt gravin Meijerfelt tot zijn vrouw, en het was een spektakel voor de goden hoe de twee vrouwelijke grootheden elkaar aankeken toen ze elkaar ontmoetten. De wanhopige Eva keerde de zegevierende Louise de rug toe, en toen ze elkaar om de beurt de hand moesten schudden, leek de handdrukceremonie alsof ze zich aan hete kolen brandden. Het was een vrolijk tafereel, dat iedereen amuseerde, niet in de laatste plaats Ekeblad.

Hij is ook van plan om voor zijn moeder te zorgen en haar in Hornsberg te laten wonen. Daar krijgt ze “haar overvloedige en behoorlijke onderhoud”, wat zo snel mogelijk moet gebeuren, omdat “de inspecteur van Ugerup schrijft dat ze op weg is naar lijden naar beneden”. De Meijerfelts verwaarlozen haar en het wordt steeds erger. Graaf Johan August verklaart, “dat we niet meer pretenties hebben dan vroeger, en hetzelfde taalgebruik houden met Carl”. Ekeblad is ook erg geïrriteerd en overstuur. “Beoordeel hoe berucht ze zijn”, geniet hij. “We hebben besloten tot vervolging en een begeleider maakt hun hele procedure bekend, wat tot gevolg heeft gehad dat de hele stad onze kant heeft gekozen. We onderhandelen aan alle kanten om geld te krijgen en ons te ontlasten van alle omgang met deze moeilijke heren ooms.” Ook lijkt het alsof de erfgenamen nu hard tegen hard zetten. Ze willen hun claim overdragen aan een speculant, een handelaar, en vragen om duidelijke papieren over de verkoop van Gammal-Kjöge, die zonder hun medeweten en “zwaar tegen het testament” heeft plaatsgevonden. Ze eisen geen kapitaalbetaling tijdens het leven van graaf Carl, maar willen “een instructie voor een deel van zijn Zweedse nalatenschap als onderpand”. Ze dreigen de aankoop van Gammal-Kjöge terug te draaien. Hierna wordt Meijerfelts hoop mals, terwijl de Britse rentetarieven nog steeds staken. En ondertussen neemt de wildwest toe. “Rekeningen worden hier elke dag ontvangen, en het is ongelooflijk hoe weinig orde er is geweest met Zijne Excellentie in zijn zaken.” De Meijerfelts schrikken zeker, maar

maken het kapot. Mocht de verkoop van Gammal-Kjöge worden afgelast, dan lopen ze het risico op een felle aanval van hun schuldeisers en kunnen ze vrezen voor ondergang. Afgezien van de schuld aan de erfgenamen, dragen zij een schuld van drie vaten goud, en van de liquidatie van Gammal-Kjöge blijft geen cent over. Ze liggen “vrijwel aan onze voeten”, schrijft Ekeblad, en bieden zes maanden teruggave aan voor 25.000 rijksdaalder, dat zal worden gebruikt om Brita uit Fogelvik te redden. De rest van het Horn’s erfgoed wordt gered met een buitenlandse lening. Bij de koopman Schön heeft Ekeblad een wissel van 500 rdr ontvangen als begin van een soort liquidatie. En Gustaf onderhandelt met de Jood Levin over het overnemen van hun claim van de Meijerfelts, 30.000 rdr, voor 5.000 rdr korting. Maar de makelaars, de heren Ekman, Schröder en Risell, raden het af, omdat een procedure ongepast zou zijn. Daarom komt men uiteindelijk tot het besneeuwde resultaat van alles laten zoals het is, zolang graaf Carl leeft en “echte rente” betaalt. Op 1 maart gaf graaf Johan August de bovengenoemde promessen uit, met uitzondering van 5.000 rdr., die in het bezit zijn van graaf Carl. In contanten zouden de erfgenamen 25.000 platen ontvangen en de rest in zes maanden, “of hij komt in de schulden”. Ekeblad gelooft dat het fortuin van de graaf op het spel staat door de nederzetting, “en God weet waar al zijn grote landgoederen zijn gebleven, want zijn schuld is ongelooflijk”. Hij heeft geen krediet “voor twee stuivers”. De veiling voor excellentie bracht meer op dan verwacht. Alles ging hoog, behalve de musicals, die met korting werden verkocht. En rijksraad Ribbing heeft gedaan

dekte zichzelf voor zijn claim in het dodenhuis door dingen ter waarde van zes- tot zevenduizend daalder weg te nemen. Brita’s wens voor Gustaf om te trouwen wordt beantwoord dat hij het niet kan betalen. Hij betwijfelt of “une honnête femme de sa condition” hem wil, en hij houdt Inga vast, mogelijk de maagd die door Brita is ontslagen. met wie hij verbonden lijkt te zijn. In Stockholm woont hij bij Ekeblad. Samen verblijven ze in dezelfde kamer, de slaapkamer van Ekeblad, gewoon “om brandstof te besparen”. Ekeblad slaapt op Brita’s bank, waarvan de rood-witte hoes voorzichtig is verwijderd. “Het is een beetje ongemakkelijk om de waarheid te zeggen, maar aangezien we altijd iets hebben om met elkaar over te praten, bevinden we ons in onze positie.
Ekeblad stuurt zijn Brita echter wel 1.500 dalers, waarvan Lindgren, de koetsier, voedselgeld moet hebben en 120 dalers voor het transport van de paarden naar de hoofdstad. En met het team komt Ekeblad aan in Fogelvik, waar hij Brita ontmoet. Wanneer hij haar later verlaat voor de dienst, is ze gezonder, hoewel ze pijn heeft van de scheiding. Ze is nu genezen van de mazelen, maar Dalberg wil haar per se naar Spa of Medevi sturen, de moderne spa van de vereniging. Brita heeft veel bedenkingen. Deels denkt ze dat ze pas vrij zal zijn als Gustafs ontmoeting is afgelopen, deels dacht ze eraan haar moeder op te halen in Skåne na de ontmoeting, en deels vreest ze dat een verblijf in Medevi duur zal zijn.
Een onbeschaafde brief van Meijerfelt, waarin Gustaf als een dwaas wordt behandeld, wil ze, ondanks aandringen van Ekeblad, niet aan haar broer laten zien. Ze is ook bang dat de brieven geopend zullen worden en vraagt ​​haar man uiterst voorzichtig te zijn, niemand in vertrouwen te nemen en 

zijn tand voor zijn tong te houden. Zijn goede karakter kent zij, maar eerlijkheid kan hem ertoe brengen zijn mening te uiten. Als mensen grappen maken en glamour in gezelschap, laat hij zich gemakkelijk verleiden om zijn mond voornij te praten, waarschuwt ze, “maar geloof in godsnaam niemand behalve je vrouw!” In haar ogen is hij dus niet bepaald de stille en wijze toeschouwer en criticus die hij zich voorstelt te zijn. Brita’s verblijf bij haar broer in Fogelvik verloopt vrij rustig. De tijd verstrijkt, ze wandelt veel en ze jaagt. Ze schiet een haas in de achterpoot “met mijn kleine kombuis”, zegt ze. De volgende keer dat ze een eend in de vlucht schiet zonder te raken, “en het overkomt me meestal dat ik mis”. Gustaf bouwt een nieuwe schuur, wat haar interesseert, “en daar zit ik meestal en zie dom werk”. Gustaf vraagt ​​Ekeblad om een ​​lakei te krijgen voor zijn moeder, “een oude, stabiele en nuchtere man”, die goed rijdt en zich ertoe verbindt Brita naar Skåne te vergezellen. 

Ekeblad kan Brita echter geruststellen met de informatie dat een van de makelaars, advocaat Risell, erin is geslaagd 40 % akkoorden af ​​te leiden van de crediteuren van de excellentie. Graaf Johan August Meijerfelt ontwijkt zuster-

dochter Brita’s echtgenoot als de pest, maar “met Carl wordt alles geliquideerd”. Ekeblad is zo optimistisch geworden dat hij Casimirsborg wil kopen voor 50.000 platen van Lewenhaupt, ook al heeft hij geen geld. De hoofdhofpredikant Troil heeft hem een ​​lening toegezegd van een priesterfonds voor het bedrag dat Brita van Gustaf moet vorderen, zonder een specifieke aflossingstermijn, zolang de rente wordt vereffend. Bij het overlijden van Brita’s moeder kan hij zichzelf van de schuld kwijtschelden. “Wat zou het een zegen zijn om daar naast Fogelvik een goed landgoed te hebben”, schrijft hij. “Om zo gelukkig te worden, mag je er op vertrouwen, dat ik de hele wereld heb verlaten om daar te zijn.”

De gravin van Sundby, Louise Sparre-Meijerfelts aankomst wordt aangekondigd. Ze vliegt op de vleugels van liefde – van wie is niet bekend. 

Anders wordt de interesse gewekt door de nieuwe grootsheid van de koningin en van de nieuwe volgorde van de hofdames, die volgens de alwetende Strömfelt wordt verwacht met een grote band en crash. Ekeblad vertelt ook over nieuwe onrust over de brandewijn, dit keer bij Berga Gasthuis bij Sundby. Ongeveer 40 geweldplegers werden opgeroepen voor het buitengewone hof, die door de districtshoofd en de districtsgouverneur Örnsköld onder de bescherming van 30 soldaten onder bevel van generaal Siegroth. Maar het was onmogelijk om uit de vlek met de boeren te komen. “Ze zweren net zo gemakkelijk valse eden als ze brandewijn drinken”, en hun haat tegen Örnsköld was zo groot dat hij zich nauwelijks durfde te tonen. Op een dag, toen het team van gravin Meijerfelt door Eskilstuna trok, dacht een menigte dat het Örnsköld was en dreigde haar te slaan. Ze wist echter te ontsnappen.

Hij overleed in januari 1782, ongeveer te zelfder tijd als ambassadeur graaf d’Usson, een groot verlies voor de sociëteit en haar galante dames. Brita vraagt ​​zich ook af of tante Louise veel om hem rouwt. ‘Ulla Mörner en Malin Strokirch moeten om hem hebben gerouwd.’

Het is zo ver verwijderd dat Brita haar coljée voor 15.000 ecu van de hand wenst te doen, dat ze integendeel haar centen wil verpanden om de schulden af ​​te betalen. Op 8 februari beschikte Ekeblad niet over meer dan 50 rdr, “maar waar moet ik voor alles geld vandaan halen, God weet het”, sneert hij. Meijerfelt rommelt nog steeds en krijgt leningen van de bank op zijn eigendommen zonder de toestemming van de erfgenamen van Horn te vragen, en nu overweegt Ekeblad hem te dwingen zijn tegoeden terug te betalen vanwege deze illegale actie, die hij tot nu toe heeft ontkend.

Hij spoort Brita aan om Mariedahl zo snel mogelijk met hem te verlaten, “als de oude vrouw te twistziek is”. Hij weet dat de sieraden tot zijn beschikking staan, maar heeft al meer dan genoeg van Brita’s Meijerfelt-erfenis gekregen. ‘Ik weet heel goed dat het idee van de oude vrouw is om dit geld te krijgen van het geld dat je met je broer hebt, maar binnenkort zullen zij en ik meer in de war zijn dan de koning en de weduwe-koningin, totdat dat gebeurt.’

Louise Sparre heeft een slechte tijd gehad. Haar echtgenoot, graaf J.A. Meijerfelt’s zaken verslechteren met de dag. Baron Carl Sparre, de rijksraad, vindt het nodig dat de echtgenoten scheiden om het puin te redden. De man heeft de juwelen van zijn vrouw gevraagd om de schuld af te betalen. Sara Diäben en Malin Stenbock leggen uit dat de wanorde in het Meijerfelt-huis verschrikkelijk is.

Er wordt ook beweerd dat Carl en Fredrik Sparre van plan zijn Meijerfelt incompetent te maken, ondanks zijn energieke weerstand, dat zijn eigendom Näsby wordt verkocht en dat het bos bij Söfdeborg, dat jaarlijks 15.000 platen produceert, wordt gekapt. “Hij heeft prachtige notities ondertekend.” Over gravin De Geer en Louise, die haar willen bezoeken, zegt Brita: “Wat gravin De Geer is overkomen is best dwaas, maar doet haar geen kwaad. De waarheid is altijd triest om te horen, maar ik denk dat de koning zich er meer door schaamde dan zijzelf, want ze heeft zich nu beschaamd op haar hoofd gebeten. Het zou me dierbaar zijn om Louise Sparre te treffen, maar God weet hoe we haar zouden wekken, want hier zijn geen diners of spektakels.”

Na de 25e vertrekt hij en laat de volmacht en de Riksdag-token aan iemand anders over. Hij verwacht ook ruzie, en tegelijkertijd kan hij vertellen dat beide Sparres, Carl en Fredrik, de voogden van graaf Meijerfelt (of liever zijn kinderen) zijn geworden. Meijerfelt heeft inderdaad “in zekere zin bonis afgestaan ​​met (minstens) zeven vaten goudschuld”. 

Na een tijdje onzichtbaar te zijn geweest, verscheen ze op 10 maart in de wereld – “voor het eerst sinds ze haar amant of vice-man verloor en zich schaamde voor haar continentie”, schrijft Ekeblad. “Tante Louise (Sparre) was haar beschermer van hun (haar en Essen’s) gesprek, evenals enkele anderen. Ze aten in feestjes, die onmiddellijk begonnen bij aankomst bij het avondmaal bij de koning, wat Augusta hielp van de dwang die anders ontstond.’

Brita Horn och Claes Julius Ekeblad.
Målning från 1783 av Lorentz Svensson Sparrgren

Brita Horn var dotter till riksråd greve Adam Horn af Ekebyholm och Anna Katarina Meijerfelt och syster till generalmajor Johan Gustaf Horn. Hennes far var hovfunktionär och aktiv i politiken inom Mössornas parti. Hennes mor var psykiskt sjuk och levde hos sin familj, släkten Meijerfelt, och fadern försökte länge förgäves få skilsmässa. Vid mormoderns död 1771 fick Brita dennas juveler direkt, på grund av moderns sjukdom.

Brita Horn was de dochter van Riksdag Graaf Adam Horn af Ekebyholm en Anna Katarina Meijerfelt en zus van generaal-majoor Johan Gustaf Horn. Haar vader was  hoffunctionaris en actief in de politiek binnen de Hoedenpartij. Haar moeder was geestesziek en woonde bij haar familie, de familie Meijerfelt, en de vader probeerde lange tijd tevergeefs te scheiden. Toen haar grootmoeder in 1771 stierf, ontving Brita haar juwelen rechtstreeks vanwege de ziekte van haar moeder.

Brita Horn blev i december 1764 hovfröken hos Lovisa Ulrika. Vid hovet blev Horn snart allmänt omtalad som föremål för prins Karls förälskelse. I februari skrev Karls nära vän Claes Julius Ekeblad: “Man antager på goda grunder, att prinsen är kär i fröken Horn. Det är också en böjelse, värdig en furste.” Ekeblad beskriver Horn som en melankolisk och dygdig neurotiker och skrev: “hon äger en mäktig trånsjuka och ett pryderi, som förlamar; man vet aldrig, om ens ord behaga henne, ty det behöfves nästan intet för att stöta henne.” Karls uppvaktning av Horn varade i flera år och ägde rum parallellt med hans bror prins Fredriks uppvaktning av Ulla von Fersen.

Memoarförfattaren Adolf Ludvig Hamilton beskrev 1767 prinsarnas “menlösa kärlek till hovfröknarna Brita Horn och Ulrika Fersen. Prins Carls vänskap för den förstnämnda, prins Fredriks för fröken Fersen var lämpad efter båda fruntimmernas olika karaktär. Fröken Horn var blond, ärbar, ömsom kall, ömsom öm. Hon hade sånär bragt sin influence till passion. Fröken Fersen, lustig, glad, munter, kapriciös, ansåg hela underhandlingen för ett litet tidsfördriv, som smickrade hennes egenkärlek, och lät dävid bero.” Under hovets vistelse på Drottningholm beskrivs några timmar på Kina slott: “I en vrå talade drottningen politik, konungen i en annan om hö- och havrepris med sin stallmästare, kronprinsen om moder och Frankrike med grevinnan Ribbing (född Löwen). Prins Fredrik smådisputerade med sin skönhet (Ulla Fersen), prins Carl stod träget bredvid sin (Brita Horn), men teg. Kronprinsessan småtrampade, leddes – resten av hovet gäspade eller sov.” Förbindelsen antas i båda fallen aldrig ha fullbordats sexuellt. Karl beskrev i sina brev till Ekeblad, som agerade mellanhand: “Vilken tillfredsställelse kan man ej känna i sällskap med en kvinna, som på en gång ger intryck av älskarinna och vän!”, och nämner hur hon informerar honom om opinionen kring honom och ger honom råd om hur han ska agera.

Eftersom Brita Horns far var en känd mösspartist upptogs Karls förälskelse med särskilt ogillande hos Lovisa Ulrika, som 1766 nekade en inbjudan från Horns far för kungafamiljens räkning till ära för kronprinsens giftermål med hänvisning till den danska hovsorgen, något som betraktades som en undanflykt. När Horn sedan inbjöd hovdamerna, vägrade Lovisa Ulrika att ge sitt tillstånd förrän överhovmästarinnan hade hotat med att säga att hon skulle uppfatta det som ett tecken på kunglig onåd om de inte fick gå.

Båda par utväxlade ringar och äktenskapslöften. I båda fallen var kungahuset emot äktenskapen. I Fredriks fall var även hans tilltänktas familj emot äktenskapet. Däremot var Horns familj villiga att gå med på ett giftermål, och Karls uppvaktning av andra partners, som Elisabeth von Rosen och Sophie von Fersen, avböjdes med hänvisning till att han var bunden på annat håll. Under 1769 års riksdag fick prinsarnas förälskelser politisk betydelse. Mössorna med stöd av familjen Horn lovade att utverka riksdagens godkännande till ett giftermål mellan Brita Horn och prins Karl mot Karls stöd för deras parti. Som ett motdrag erbjöd Hattarna familjen von Fersen att utverka riksdagens stöd till ett äktenskap mellan prins Fredrik och Ulla von Fersen, men det förslaget avböjdes av den ovilliga familjen von Fersen. Båda kärleksförbindelser avslutades år 1770. Detta år såg familjen Fersen till att Ulla von Fersen blev gift; och efter att ha nekats tillstånd att gifta sig med Horn av både sin mor och storebror, sändes Karl på en utlandsresa, och vid hans återkomst året därpå inleddes hans förälskelse i Augusta von Fersen. Själv ingick Brita Horn bland dem som följde Lovisa Ulrika till Berlin 1771-1772.

In december 1764 werd Brita Horn de hofdame van Lovisa Ulrika. Aan het hof werd Horn al snel veelbesproken als het voorwerp van de verliefdheid van prins Karel. In februari schreef Karl’s goede vriend Claes Julius Ekeblad: “Men neemt op goede gronden aan dat de prins verliefd is op juffrouw Horn. Het is ook een neiging, een prins waardig.” Ekeblad beschrijft Horn als een melancholische en deugdzame neuroticus en schreef: “Ze heeft een krachtige dorst en een verlammende paranoia; je weet nooit of je woorden haar zullen behagen, want er is bijna niets voor nodig om haar te beledigen.” Karl’s verkering met Horn duurde meerdere jaren en vond plaats in parallel met zijn broer prins Fredrik’s verkering met Ulla von Fersen.
In 1767 beschreef de memoirist Adolf Ludvig Hamilton de “niet versmade liefde van de prinsen voor hofjuffen Brita Horn en Ulrika Fersen. De vriendschap van prins Karel voor de eerstgenoemde, die van prins Fredrik voor juffrouw Fersen, paste bij het verschillende karakter van beide dames. blond, respectabel, soms koud, soms teder. Ze had toen haar passie aan banden weten te leggen. Juffrouw Fersen, grappig, gelukkig, opgewekt, wispelturig, beschouwde het hele voorval als een klein tijdverdrijf, dat haar eigenliefde vleide, en liet het afhangen .” Tijdens het verblijf aan het hof in Drottningholm wordt een paar uur in China Paleis beschreven: “In de ene hoek sprak de koningin over politiek, de koning in een andere over hooi en de prijs van haver met zijn stalmeester, de kroonprins over moeder en Frankrijk met Gravin Ribbing (geb. Löwen) Prins Fredrik had een klein geschil met zijn schoonheid (Ulla Fersen), Prins Karel stond temerig naast de zijne (Brita Horn), maar zweeg.De kroonprins vertrapte, werd geleid – de rest van het hof gaapte of sliep.” In beide gevallen wordt aangenomen dat de verbinding nooit seksueel is geconsumeerd. Karel beschreef in zijn brieven aan Ekeblad, die als tussenpersoon optrad: “Wat een voldoening kan niet worden gevoeld in het gezelschap van een vrouw, die meteen de indruk wekt van minnares en vriend!”, en vermeldt hoe ze hem informeert over de publieke opinie om hem heen en hem adviseert hoe te handelen.
Omdat de vader van Brita Horn een bekende mutsleider was, werd Karls verliefdheid met name afgekeurd door Lovisa Ulrika, die in 1766 een uitnodiging van de vader van Horn namens de koninklijke familie weigerde om het huwelijk van de kroonprins te eren met verwijzing naar de Deense hofrouw , iets dat werd gezien als een ontwijking. Toen Horn vervolgens de dames van het hof uitnodigde, weigerde Lovisa Ulrika haar toestemming te geven totdat de hoofdjuffrouw had gedreigd te zeggen dat ze het als een teken van koninklijk ongenoegen zou opvatten als ze niet mochten gaan.Beide koppels wisselden ringen en huwelijksgeloften uit. In beide gevallen was het koningshuis tegen de huwelijken. In het geval van Fredrik was ook zijn beoogde familie tegen het huwelijk. Echter, Horn’s familie was bereid om in te stemmen met een huwelijk, en Karel’s verkering met andere partners, zoals Elisabeth von Rosen en Sophie von Fersen, werd geweigerd onder vermelding van zijn engagementen elders. Tijdens de Rijksdag van 1769 kregen de liefdesaffaires van de prinsen politieke betekenis. De Hoeden, gesteund door de familie Horn, beloofden de goedkeuring van de Rijksdag te krijgen voor een huwelijk tussen Brita Horn en prins Karel in ruil voor de steun van Karel aan hun partij. Als tegenzet boden de Hoeden de familie von Fersen aan om parlementaire steun te krijgen voor een huwelijk tussen prins Fredrik en Ulla von Fersen, maar dat voorstel werd afgewezen door de onwillige familie von Fersen. Beide liefdesaffaires eindigden in 1770. Dit jaar zorgde de familie Fersen ervoor dat Ulla von Fersen trouwde; en nadat hem door zowel zijn moeder als oudere broer toestemming was geweigerd om met Horn te trouwen, werd Karel op een buitenlandse reis gestuurd, en bij zijn terugkeer het volgende jaar begon zijn verliefdheid op Augusta von Fersen. Brita Horn zelf behoorde tot degenen die Lovisa Ulrika in 1771-1772 naar Berlijn volgden.

Senare liv

Brita Horn hade under åren under sin kärleksförbindelse med Karl avvisat minst tre friare, bland dem friherre Johan Jakob De Geer på Finspång. 1774 förlovade hon sig med greve Claes Julius Ekeblad. Giftermålet ägde rum 6 maj 1775 på Fredrikshof i Stockholm enligt alla ritualer brukliga för en hovfrökens giftermål: bruden kläddes av hovfröknarna, bar drottningens juveler och fick sin brudkrona placerad på huvudet av denna, varpå hon serverades diné av betjäningen innan hon leddes till bröllopet i förmaket av drottningen medan brudgummen leddes av kungen. Efter vigseln tackade brudparet gästerna för deras närvaro, följd av bröllopsmiddag med brudparet på hedersplatsen, fackeldans och brudens utdelande av sin krona med förbundna ögon, innan paret ledsagades hem.

Äktenskapet var omtalat som ett kärleksäktenskap grundat på ömsesidig förälskelse, något som på den tiden inte var någon självklarhet, särskilt inte i denna samhällsklass, och som därför uppmärksammades och omtalades och sågs som något kontroversiellt vid hovet. I ett brev skrev Ekeblad: “Min enkla föreställning om lyckan är att få älska och vara älskad av dig. Må hopen tänka vad den vill om den saken, jag har andra begrepp än hopen”: han uppgav att han föraktade hovets dekadenta moral, och bad sju år efter bröllopet om hennes hår för att göra ett smycke av, något som då inte alls var modernt. Hon svarade då: “Min söta Claes, vad vill du göra med mitt hår? Alla människor du bon ton skrattar ju och gör narr av dig att bära en ring av din hustrus hår. Om det än vor blandat med några av de andra sköna damernas, så kunde det ej vara så ridicult, men tig med det så ingn får veta det, ty ananrs vill di aldrig hava dig till Stockholm mer, sedan du gjort en sådan sottis. Ehuru jag ej har mer hår än jag kan behöva, är det mig så kärt, att du vill bärat, att jag ej kan neka det, om jag ock skulle bli skallig.”

Efter giftermålet bosatte sig Horn hos sin svärmor Eva Ekeblad på de två egendomarna Stola och Mariedal, som maken ärvt av sin far 1771, medan Ekeblad på grund av sin hovtjänst blev kvar vid hovet. Paret brevväxlade därför, och deras brevväxling bands in i två band av maken som bevis på deras kärlek. Äktenskapet beskrivs som lyckligt men barnlöst.

Horn besökte Stockholm och hovet endast två gånger, 1776 och 1778. Brita Horn och hennes svärmor erbjöds upprepade gånger tjänster vid hovet av Gustav III: 1776 och 1778 som statsfru, 1782 som hovmästarinna för hans yngre son, och 1787 som överhovmästarinna, men hon tackade nej. 1778 avled fadern, och hon såg till att modern flyttades från sin släkt, som vanskötte henne, till brodern. Hennes förhållande till svärmodern var först mycket gott. Svärmodern bodde på Mariedal, som hon hade förfoganderätt över till sin död, och överlämnade gradvis skötseln över Stola till Brita, som hon ofta besökte. 1782 försämrades dock relationen mellan Horn och hennes svärmor av ekonomiska skäl: maken hade svårt att betala igen ett lån han fått av modern, och ville också överta hennes gods i utbyte mot ett underhåll, eftersom modern efter faderns död hade misskött affärerna och sålt det Ekebladska huset i Stockholm utan att betala faderns skulder. Under makens tid som guvernör i Mariestad bodde hon hos honom på Marieholm, som nyinreddes för henne. Trots att hon själv bett maken att avböja hovtjänster för hennes räkning och uppgavs föredra att bo på landet, klagade hon ofta över tristessen där. Den 13 mars 1791 dränkte hon sig i sjön under “ett anfall av sinnesförvirring”.

In de loop der jaren had Brita Horn tijdens haar liefdesaffaire met Karel minstens drie vrijers afgewezen, waaronder baron Johan Jakob De Geer in Finspång. In 1774 verloofde ze zich met graaf Claes Julius Ekeblad. De bruiloft vond plaats op 6 mei 1775 op Fredrikshof in Stockholm volgens alle rituelen die gebruikelijk zijn voor het huwelijk van een hofdame: de bruid werd gekleed door de hofdames, droeg de juwelen van de koningin en had haar bruidskroon op haar hoofd geplaatst, waarna het diner door de bedienden werd geserveerd voordat ze door de koningin naar de bruiloft in de vestibule werd geleid terwijl de bruidegom werd geleid door de koning. Na de bruiloft bedankten de bruid en bruidegom de gasten voor hun aanwezigheid, gevolgd door een bruiloftsdiner met het bruidspaar op de ereplaats, een fakkeldans en de geblinddoekte uitreiking van de bruidskroon, voordat het paar naar huis werd begeleid.Het huwelijk werd een liefdeshuwelijk genoemd op basis van wederzijdse verliefdheid, iets wat in die tijd niet vanzelfsprekend was, zeker niet in deze sociale klasse, en werd daarom opgemerkt en besproken en gezien als enigszins controversieel aan het hof.In een brief schreef Ekeblad: “Mijn simpele idee van geluk is om lief te hebben en door jou bemind te worden. Laat de menigte denken wat ze wil, ik heb andere concepten dan de menigte”: hij verklaarde dat hij de decadente verachtte moraal van het hof, en vroeg zeven jaar na de bruiloft om haar haar om een ​​sieraad te maken, iets dat in die tijd helemaal niet in de mode was. Ze antwoordde toen: “Mijn lieve Klaas, wat wil je met mijn haar doen? Alle mensen die je kent lachen en lachen je uit omdat je een ring van het haar van je vrouw draagt. dames, dan kan het niet zo belachelijk zijn, maar hou je mond zodat niemand het weet, want anders wil je nooit meer naar Stockholm, nadat je zo’n rotzooi hebt gemaakt. heb meer haar dan ik nodig heb, het is me zo dierbaar dat je de beer wilt, dat ik het niet kan weigeren, zelfs als ik kaal zou worden.”
Na het huwelijk vestigde Horn zich met zijn schoonmoeder Eva Ekeblad op de twee landgoederen Stola en Mariedal, die de man in 1771 van zijn vader erfde, terwijl Ekeblad vanwege zijn hofdienst aan het hof bleef. Het echtpaar wisselde daarom brieven uit en hun correspondentie werd door de echtgenoot in twee banden gebonden als bewijs van hun liefde. Het huwelijk wordt beschreven als gelukkig maar kinderloos.
Horn bezocht Stockholm en het hof slechts twee keer, in 1776 en 1778. Brita Horn en haar schoonmoeder werden herhaaldelijk diensten aangeboden aan het hof van Gustav III: in 1776 en 1778 als staatsvrouw, in 1782 als hofmeesteres voor zijn jongere zoon, en in 1787 als opperste matresse, maar ze weigerde No. In 1778 stierf de vader en zij zorgde ervoor dat de moeder van haar familie, die haar misvormd had, naar de broer werd overgebracht. Haar relatie met haar schoonmoeder was aanvankelijk heel goed. De schoonmoeder woonde in Mariedal, waar ze tot aan haar dood over kon beschikken, en droeg geleidelijk de zorg voor Stola over aan Brita, die ze vaak bezocht. In 1782 verslechterde de relatie tussen Horn en haar schoonmoeder echter om financiële redenen: de man had moeite met het terugbetalen van een lening die hij van de moeder had gekregen, en wilde ook haar eigendom overnemen in ruil voor alimentatie, aangezien na de dood van de vader de moeder had de zaken slecht geregeld en verkocht de Ekebladska het huis in Stockholm zonder de schulden van de vader te betalen. Tijdens de tijd van haar man als gouverneur van Mariestad woonde ze bij hem in Marieholm, dat nieuw voor haar was ingericht. Hoewel ze zelf haar man vroeg om namens haar gerechtelijke taken te weigeren en verklaarde dat ze liever op het platteland wilde wonen, klaagde ze vaak over de verveling daar. Op 13 maart 1791 verdronk ze in het meer tijdens ‘een vlaag van delirium’