Lindén

40. De brief van de koning aan Meijerfelt betreffende het verhelpen van de gebreken.

XVI. De omstandigheden bij Sveaborg en Svartholm. 250. De antwoordbrief van Meijerfelt aan de koning.

Het vertrek van de troepen naar het strijdtoneel werd vertraagd als gevolg van onvoorziene moeilijkheden bij hun uitrusting; »wanorde en verwarring heersten in alles wat tot het opsporingssysteem behoorde». Pas op 23 juli ontvingen de regimenten Märdighållningsvorder en op 26 juli vertrok 1/3 van de troepen onder bevel van gen. luitenant graaf Johan August Meijerfelt tot aan de grens en op dezelfde dag het andere deel van de troepen in de archipelvloot onder bevel van GL baron Gustaf Adolf Siegroth, om deel te nemen aan de aanval op Fredrikshamn.

Hetzelfde was ook het bevel van Meijerfelt van 27 juli 1790, waar wordt gezegd: “Op de Allmogen mag de herstelperiode niet zonder hun paarden zijn, dus de regimenten zullen voortaan tussen bevoorradings- en fourageerdagen komen, zodat met tros” de paarden hun taken uitvoeren en hun zieken vervoeren.»

De regimentscommandant A.T. Påhlman was tijdens de mars van zijn regiment naar de winterkwartieren genoodzaakt zieke soldaten achter te laten in verschillende dorpen, waarvan de meeste in de buurt van Tavastehus, langs de weg. Daarom doet hij een beroep op Meijerfelt in een bescheiden rapport van 8 november. 1789, of twee dagen na aankomst in de winterkwartieren, dat een officier of onderofficier naar Tavastehus moest worden gestuurd zodat deze “zieke soldaten beter verzorgd (moesten) worden”, toen de onderofficier die ze konden ze niet teruggeven aan een militair.

Op 5 aug. gaf de koning Rojgonsolkdliö bevel terug te marcheren naar Liikala en vergezelde zelf het korps van G. M. Armfelt naar Högfors en Kymmene gård, waar het hoofdkwartier was gevestigd. hij keerde via Lovisa en Helsinki terug naar Stockholm, nadat hij het bevel had gegeven voor de arrestatie van de Anjala-leiders van Turku tot Meijerfelt.

Dat de koning, na zijn terugkeer naar Zweden, waar weer nieuwe plannen voor het komende oorlogsjaar moesten worden opgesteld, de tekortkomingen die het leger hadden toegestaan ​​ernstig in overweging nam en trachtte te verhelpen, blijkt duidelijk uit de brief die de koning stuurde eind december 1788 naar GL Meijerfelt. Hij schrijft: “Aangezien niets meer een gelukkig en eervol einde van de oorlog kan bevorderen dan de passie die kan worden ingezet voor de uitvoering ervan, en Wij ons in staat zien om voor de campagne van volgend jaar een Armée van 40 misschien 50.000 mannen in het veld te zetten, zodat Wij vanaf het begin daarvan alle voordelen kunnen behalen die grotendeels volgen op de Armée die als eerste met de operaties begint, vinden Wij het van het grootste belang om nu op tijd voorbereid te zijn op alle faciliteiten die nodig zijn om onze troepen te voorzien van de behoeften die onmisbaar zullen worden voor een krachtig verloop van de operaties. Daarom bevelen wij onze onderzoekscommissie nu aan om spoedige en haastige maatregelen te nemen voor het verkrijgen van de nodige proviand en voer voor de campagne van volgend jaar voor de bovengenoemde 50.000 man, waaronder niettemin niet meer cavalerie dan ten hoogste 4.000 man meer dan afgelopen zomer moet worden meegeteld; om te zorgen voor de reparatie van alle onderzoek en trosmiddelen die mogelijk defect waren ten tijde van het leger dat nu in Finland is verzameld, om nieuwe te kopen in de plaats van de incompetente en, kortom, tegen het begin van volgend jaar april of ten laatste midden in de reputatie van kleding, leger, ‘opstandigheid en onderzoek in alle volgorde die een succesvolle uitvoering van de campagne van volgend jaar vereist en die Wij Ons hierbij genadig bereid willen zijn om naar onze onderzoekscommissie te gaan in alles wat tot uw actie kan komen. Wij bevelen U God Almachtige Genadig. Stockholm’s Slot, 26 december 1788» Gustaf.

Luitenant-kolonel v. Rosenstein, die na een ontmoeting met de Russen Kungshamn was binnengegaan om enkele gewonden en zieken naar het Lovisa-ziekenhuis te brengen, meldt op 5 juni 1789 aan generaal Meijerfelt dat “alle reservisten zonder overjas zijn, wat hen sowieso nuttig zou zijn en binnen 2 tot 3 maanden absoluut onmisbaar”.

Leijonhielm meldt op 18 aug. 1790 vanuit Helsinki  aan Meijerfelt, dat hij een commando van iets meer dan 100 man sterk liet ontschepen, omdat ze zeer noodzakelijk zijn voor het lossen en de scheepsbouw. “Deze troep”, zegt hij verder, “is ook volledig zonder kleren, dus ze hoefden zich nauwelijks te bedekken, maar gezien het warme seizoen zouden ze het werk toch moeten kunnen uitvoeren”

Hoe moeilijk de omstandigheden konden zijn, wanneer zich een onverwachte toename van de behoefte aan voorzieningen voordeed, blijkt uit het rapport dat Joel Lindfeldt van Hangö udd en Gustavsvärn stuurde. Meijerfelt d. 22 aug. 1790.

Nadat Klingspor had vastgesteld dat Elimä het meest geschikt zou zijn als opslagplaats, voegt hij eraan toe dat er regelingen moeten worden getroffen voor de oprichting van pakhuizen, zodra de gewone mensen hun graan hadden bewaard en er op een betere aanvoer van hun producten kon worden gerekend. En gezien deze omstandigheden, zegt hij, heeft Meijerfelt het nodig gevonden dat totdat de magazijnen in Elimä zijn voltooid, de regimenten moeten worden verplaatst, zodat ze voorlopig kunnen worden voorzien van proviand in Lovisa en tegelijkertijd daar voldoende weide voor hun paarden kunnen krijgen.

Kolonel Gerhard Drufva, die de opdracht lijkt te hebben gekregen om de aanvoer van voer binnen alle distributies te onderzoeken en waar er een tekort was om dit te verhelpen, schrijft op 25 januari vanuit Strömfors. In het rapport dat hij in 1789 aan Meijerfelt overhandigt na het voltooien van de missie, werd vastgesteld dat de paarden van zowel de officieren als de artillerie- en dragonders, zowel in de midden- als de linkerdivisie, “volledig zonder voer waren, omdat het van Lovisa niet te verkrijgen was voor de laatste fourage» Zonder te weten wat te doen,  reisde hij verder naar de linker afdeling, waar hij dezelfde ellendige situatie aantrof, (en) als “de tijd liet me niet veel ruimte om reden, omdat het wezen zonder toegang tot Hå stond », zegt hij, was het een opluchting toen hij van luitenant von Schultz hoorde dat Meijerfelt Schultz al eerder had toegestaan ​​om voer te nemen waar het beschikbaar was, en daarom stuurde hij haastig vervolgopdrachten , waartoe hij zich verplicht voelde, meldt Meijerfelt: »Als door een of ander incident de paarden van Kongl. Maijst. en de Kroon geen voer hebben en (om) te voorkomen wat ze niet durch crevera, de heer Majoren verheugde zich in zulke slechte omstandigheden, dat van hem, waar het beschikbaar is in het bijzijn van goede mannen, te hebben genomen uit, tegen schriftelijke verzekering dat hetzelfde zal worden teruggevorderd door het pakhuis in Lovisa.»

D.d. 29 september 1788 schrijft Klingspor uit Lovisa het volgende memorandum aan luitenant-generaal Graaf Meijerfelt: »Door Zijne Kon. Hoogheid, net als vele anderen, ben ik op de hoogte gebracht van de verlegenheid met geld waarin de heer G.G.L.  en Commendant zich bevindt, waardoor ik nu de eer heb 500 rdr mee te zenden. vooral met het verzoek dat de heer G. G. L. en C. door dit geld wordt gedekt vóór andere uitgaven om het deelgeld van de bemanning te liquideren. — Als verhaal heb ik de eer H.G.G.L. en C. aan de hand dat ik dit geld vandaag in de stad niet geleend heb».

Maar het was niet genoeg dat Klingspor gedwongen was om privé geld te lenen voor de meest noodzakelijke behoeften, mensen lijken hem ook ernstig de schuld te geven, omdat hij het geld dat was aangekomen voor het leger niet had gebruikt zoals hij had uitgegeven, wat duidelijk zou zijn uit een anonieme brief gericht aan Meijerfelt.

Uit de toelichting van Klingspor in … op de klacht blijkt dat hij alleen een andere mening had dan klagers als het ging om de verdeling van de gelden. Het is daarom moeilijk te begrijpen hoe hij zich, eenvoudigweg vanwege een verschil van mening, zo beledigd kon voelen, “eer en geweten” dat hij van plan was om aan Meijerfelt en de koning verantwoording af te leggen over het beheer van de aan hem toevertrouwde fondsen , – Misschien had hij in de bovengenoemde klacht een ernstiger beschuldiging opgespoord dan uit de toelichting blijkt,

In de tweede brief schrijft de koning aan Meijerfelt: — — — — »Wij hebben uw onderdanige brief van de 25e met buitengewoon hoffelijk genoegen ontvangen. Rapport ingediend in september over de bereidheid waarmee verschillende boeren in Uleåborgs-, Vasa- en Cuopioland hebben toegezegd hemden, sokken en schoenen te leveren voor de behoeften van hun soldaten en strijdende mannen zonder betaling; En Wij bevelen nu Onze Bevelhebbers in de betrokken graafschappen om namens Ons aan het gewone volk daar de genadige Goede Wil te verkondigen, waarmee Wij zo’n glorieuze relatie van hen beschouwen, Die Wij U als antwoord hierbij in genaden wilden aankondigen. U God de Almachtige genadig bevelen.» Lovisa op 13 oktober 1789, Gustaf.

1) I början av oktober blev högkvarteret för en kortare tid för- lagt i Borgå samt därefter i Helsingfors. Efter det hertigen d. 20 nov. med flottan avgått till Karlskrona, handhades befälet över armén i Finland av generallöjtnanten Posse intill d. 11 dec., då befälet övertogs av Meijerfelt och högkvarteret åter förlades till Lovisa.

Zo schreef hertog Karl al op 25 sept. 1788 aan Meijerfelt, dat gedurende de tijd dat de troepen zich in de winterkwartieren bevonden, er gewoonlijk niets bijzonders gebeurde dat – de aanwezigheid zou vereisen van een groter aantal gentleman-adjudanten dan degenen die hun bijgevoegde gegevens bij zich hadden, en deze zouden dus alleen “opnemen en plaats in de vertrekken voor de troepen wegnemen», daarom vond hij het het beste dat ze terugkeren naar hun respectieve regimenten of naar hun geboorteplaats 1),

1) Begin oktober was het hoofdkantoor korte tijd gevestigd in Borgå en vervolgens in Helsinki. Nadat de hertog d. 20 nov. met de vloot naar Karlskrona was vertrokken, werd het bevel over het leger in Finland tot 11 december uitgevoerd door luitenant-generaal Posse, toen het bevel werd overgenomen door Meijerfelt en het hoofdkwartier opnieuw naar Lovisa werd verplaatst.

De algemene bestelling voor het winterkamp 1789-1790, dat de koning in Borgå d. 21 nov. In 1789, uitgegeven aan generaal Meijerfelt, die tijdens de afwezigheid van de koning het hoogste bevel over het leger moest handhaven, nam in 15 punten voorschriften en gedragsregels op, die de verschillende afdelingshoofden van inlichtingen moesten dienen. Hieraan worden niet alleen instructies gegeven voor de verdediging van de grens bij een eventuele aanval van de vijand, maar ook voor de bezettingen en militaire training van de bemanning, enz., en ze geven ook inzicht in het leven in de winter kwartalen.

Naast de bovenstaande bevelen lijkt de koning voor zijn vertrek een instructie te hebben gegeven aan bevelhebber Meijerfelt, ook gedateerd op 21 november. 1789, als volgt:

Over ziekenhuizen en medische zorg in het winterkwartier schrijft de hertog aan Meijerfelt:

“Als de troepen hun winterkwartieren hebben ingenomen, zorgt de heer generaal ervoor dat er binnen elke divisie een ziekenhuis wordt opgericht, waar de zieken van het regiment goed kunnen worden verzorgd. De veldschaar van het regiment moet op het juiste moment van de Kon. Apotheek in Lovisa de noodzakelijke medicijnen vorderen, zodat er geen tekort voorkomt.»

Op 24 maart 1789 werd Johan Theophilus Nathorst benoemd tot eerste veldchirurg na directeur-generaal Thel bij het leger. Hij beweert in een brief van Pejpola op 24 oktober. 1789 bij Meijerfelt, dat, aangezien de troepen spoedig naar de winterkwartieren zouden gaan en de ziekenhuizen in Elimä zouden worden geëvacueerd, de generaal de door hem gedane voorstellen moest goedkeuren en opnemen in de bevelen aan de regimenten. — Deze waren dat, nadat de door artsen goedgekeurde ziekenverzamelingen waren gemaakt, de zieken in 3 klassen moesten worden verdeeld:

Volgens het bevel van 18 okt. 1789 zegt Meijerfelt de regimenten en het korps om bij het innemen van de hun toegewezen winterkwartieren alle gerechtsgebouwen en herbergen vrij te laten voor huisvesting. In hetzelfde bevel wordt bepaald dat de regimenten al het grovere touw naar hun winterverblijf zullen sturen en alleen de tenten en “wagens en karren die het meest nodig zijn voor proviand” zullen houden, samen met 7 paarden voor elke compagnie.

D. 28 maart 1790, H. V. Hamilton beweert in een rapport te Meijerfelt, dat, toen op öv. Luitenant. Armfelts Jägerbat. “De veldsergeant Grimmer, die zo ellendig ziek is”, dat hij naar het ziekenhuis van Lovisa moest worden gestuurd, en de zieken werden dus zonder enige zorg achtergelaten, een andere met de eerste moest in zijn plaats worden aangesteld.

Na aankomst in de winterkwartieren en nadat daar de belangrijkste regelingen zijn getroffen, stuurt hij op 18 november 1788 vanuit Tavastby gård  aan Meijerfelt een rapport, waarin hij wijst op de gebreken in de kleding van de bemanning en verslag doet van de door hem ingenomen militaire opstelling. Het rapport wordt hier in zijn geheel gepresenteerd, omdat het een duidelijk beeld geeft van de huidige situatie.

Het hierboven geciteerde rapport aan Meijerfelt over de versleten broeken van de manschappen werd op 29 november door Klingspor beantwoord. uit Borgå, waar het hoofdkantoor momenteel was gevestigd. In de brief laat hij Meijerfelt weten dat er vouchers zijn geregeld voor Drufva’s jagers, die op 5 december bij Lovisa kunnen worden opgehaald. en voegt eraan toe: “De jagers zullen dan Wallman van de hand doen met de nodige voorraden voor broeken en sneeuwsokken, die ze volgens de professor zelf gaan klaarmaken”.

Uit een brief aan Meijerfelt gedateerd Tavastby gård d.d. 2 nov. 1788 beschrijft Drufva de moeilijkheden die hij had, toen salarissen en andere betalingen voor de bataljons (Nerike, Värmland, Royal Dahl’s Regiment) enkele maanden niet konden worden betaald. Hij zegt: “Maar meneer de generaal en de graaf, om meer dan 2 maanden niet betaald te worden en toch de moeilijkste plicht van allemaal in het leger te doen, dag en nacht, zonder rust, is niet omkoopbaar met wat Free Corpser is toegevoegd om te allen tijde, zoals gewoonlijk bij alle Promtityde, zonder dat het onmiddellijke nu plaatsvindt, gewoonlijk haar toekomt, waarvan ik zeer nederig een beroep doe op de heer Graaf en generaal namens mezelf en mijn Corps Jagers»; En hij voegt er aan toe dat aangezien hij zelf geen eer had en alleen onwetendheid ontmoette bij de boer, hij “geen andere optie heeft dan het laatste redmiddel, om mij te helpen.” Ik zeg eerlijk, want we kunnen geen geld hebben tenzij alles in orde is en bescheidenheid geboden is.”
Wanneer deze brief vruchteloos lijkt te zijn geweest, schrijft hij drie maanden later of op 1 februari 1789 nog een keer. naar Meijerfelt

In het memo van 26 april 1789 schrijft hij van Tavastby gård aan Meijerfelt.

Maar Drufva was helaas niet de enige die moeite had met het bemachtigen van de benodigdheden voor de manschappen. Ook O. Cederström meldt op 9 november 1789 aan Meijerfelt, dat hij assistentie vroeg van het Gouverneurskantoor in Lovisa voor de levering van brandhout en kaarsen voor de accommodatie in de hoeve en het dorp van Tavastby. “Echter, ongeacht de ingediende vordering, de verklaring of onze noodzakelijke behoeften zijn niet voldaan”.
Ook Carl von Axelson, die met het Lijfbataljon van het Kon. Nerike en Värmland regiment in de winterkwartieren in Heinola lag, schrijft Meijerfelt d.d. 18 nov. en vraagt ​​waar hout en licht of geld voor hetzelfde zal worden verkregen voor de ziekenhuizen die hij heeft volgens de order die binnen elk regiment is opgesteld. “Brandhout”, zegt hij, “kan eventueel worden verkregen, indien bevolen, door soldaten met de hand te tellen uit het nabijgelegen bos, maar voor Lius, die in deze donkere poorten onmisbaar is voor de zorg van de zieken, is er geen andere uitweg dan door Koning en Kroon te bekomstigen, — — — idealiter heb je hier geen boeren om je aan te houden die zulke vaardigheden zouden moeten vormen, aangezien dit Heinola noch als een stad noch als een platteland kan worden beschouwd, maar zijn eigenaardige speciale karakter heeft, dus -genaamd Gouverneur zit.

Dit bericht heeft graaf Meijerfelt er op 18 september zeker toe aangezet. In 1788 werd de volgende circulaire aan de regimenten gestuurd:

Uit het memo aan de commandant, de luitenant-generaal, enz., Graaf Meijerfelt gedateerd Lovisa d.d. 8 nov. 1788 vermeldt veldarts Ekmark de maatregelen die in de maand juli werden genomen om een ​​hospitaal voor het leger te krijgen.

De eerste velddokter overhandigt het bovengenoemde memorandum aan graaf Meijerfelt, samen met zijn eigen verklaring, in de hoop zo op goedkeuring te kunnen rekenen voor een project dat van bijzonder belang werd geacht in de strijd tegen veldziekten.

Toen de zieken, die al onderweg waren, niet konden worden weerhouden van het kopen van het verboden voedsel, en de ziekenverzorgster, wiens taak het was om onheil te voorkomen, bezig was met de zorg voor de zwakkere zieken, stopte Ekmark bij Meijerfelt dat de regimentssergeant-at-arm of iemand anders moet worden bevolen “in al deze situaties te verbieden een van de soldaten die in het ziekenhuis liggen, toe te laten, laat staan ​​hun voedsel te verkopen, aan hen hoogstens misschien onherstelbare schade, vooral nu het gruwelijke en moeilijke de diarree bij de zieken het meest hardnekkige en dodelijkste symptoom is».

Sten Gete legt tenslotte uit dat in het geval dat Meijerfelt het nodig achtte, hij de artilleriekazerne via de commandant zou laten ontruimen en voor dat doel zou laten inrichten, al zou dat “met het oog op de winter en de korte dagen” moeilijk zijn. De kazerne werd bewoond door artillerie-officieren en bemanning met alles wat daarbij hoorde, en ook de huisvesting zou volgens Gete behoorlijk lastig zijn.

Dat dit echter wel nodig was, toen het om een ​​eigenzinnige heer als majoor Gete ging, blijkt niet alleen uit de daarop volgende brief van Platen en Liljehorn, maar ook uit Salomons antwoordbrief aan graaf Meijerfelt van 4 dec.

Op 4 dec. zou hij Meijerfelt daarom kunnen informeren dat aangezien Gete tegenwoordig maatregelen heeft genomen voor “geautoriseerde reiniging en zwaveling” van vijf kamers in de Liljan-kazerne, waarin de zieken uit Ålasaret zouden verhuizen, deze verhuizing op 8 december zou kunnen plaatsvinden. De uiterlijk zieken moesten worden overgebracht naar ziekenhuis nr. 2.

Zo klaagt J.R. Tau per brief, Ummeljoki d.d. 16 aug. 1788, aan Meijerfelt, dat zijn bestelling ondanks een opvordering niet tot cognac uit Lovisa leidde, en aangezien bestelling deze grondstof al ontbrak tijdens de mars naar Kaipiais, dringt hij erop aan dat het moet worden toegestaan ​​”de zaagklerk Lejsten om een  bepaalde hoeveelheid graan om het gezelschap van brandewijn te voorzien; Tabak is ook een handelsartikel waar de knechten zonder kan».

Aan de andere kant gebeurde het vaak genoeg dat cognac, zelfs als het niet werd gevorderd, toch naar de regimenten werd gestuurd. Zo schrijft Klingspor op 14 februari 1789 tot Gen. een commandant Meijerfelt: »Omdat het lijkt bij te dragen aan de gezondheid van de soldaat om af en toe wat cognac te krijgen, en hier nu weinig toegang is tot Franse cognac, heb ik de nodige regelingen getroffen om het aan de regimenten». Zeven regimenten zullen dus blij worden gemaakt met SEK 950 brandewijn om te verdelen.

Op 9 juli 1790 vond de zeeslag bij Svensksund plaats, 3 dagen later, op 12 juli, ontving de eerste veldchirurg Nathorst een bevel van Meijerfelt op Kymmene gård om onmiddellijk na de overdracht van dezelfde instelling 80 stuks te sturen. “ziekpaarden” samen met karren, verbanden, enz., die nodig zijn voor het aankleden en verzorgen van gewonden en zieken. Ook werd aanbevolen dat onmiddellijk en “zonder de minste pauze” een zo groot mogelijk aantal veldscharen naar Kymmene zou gaan om het grote aantal gewonden te verzorgen en naar de ziekenboeg van Lovisa te vervoeren, die als gevolg daarvan van een gebrek aan paarden evenals andere noodzakelijke artikelen, waar er restjes waren.

De volgende maand deed Wickman Meijerfelt opnieuw een verzoek om de covalescenten in de ziekenboeg van Sveaborg te voeden met UY, haring of een paar stromen per man per dag, wat ook door Meijerfelt werd toegestaan.

Zo schrijft de koning vanuit Den Haag op 10 januari 1790 aan Meijerfelt over de maatregelen en stappen die in februari moeten worden genomen.

In zijn antwoordbrief d.d. Borgå 23 jan. 1790 liet Meijerfelt de koning weten dat alle door hem gegeven orders “voor zover mogelijk waren uitgevoerd”, en dat de eerste veldmedicus assessor Salomon naar Helsinki en Sveaborg was gestuurd om “de zieken te helpen met wat hij kon beheren”, terwijl u op de hoogte wordt gesteld dat generaal-majoor Klingspor er ook geweest is om kennis te nemen van de ter plaatse gemaakte afspraken. Meijerfelt was ook van plan om, zo vaak als de gelegenheid zich voordeed, zelf eens te kijken “hoe alles er aan toe is, om direct ter plaatse te kunnen vaststellen of mijn actie ergens nodig is”.

Een brief van v. Klercker, (d.d. Sveaborg 13 jan. 1790) aan Meijerfelt met daarin een antwoord op zijn verzoek, of de zieken van de marine niet samen met hun veldsnijders konden worden overgebracht naar het veldhospitaal van het leger, laat zien dat de ziekenhuizen in Sveaborg overvol waren en dat er ook een groot tekort was aan veldsnijders.

De schout-bij-nacht, graaf A. Ehrensvärd, die in april 1789 vanuit Zweden in Sveaborg aankwam om het bevel over de archipelvloot op zich te nemen, lijkt verre van tevreden te zijn geweest met de omstandigheden binnen die vloot, zoals blijkt uit een brief aan Meijerfelt d.d. 27 mei. Hij zegt:

Hij had al twee keer eerder, op 13 maart en 10 mei, via graaf Meijerfelt om versterking van het garnizoen verzocht met 2.000 infanterie en 300 artillerie, een strijdmacht die daar altijd, zelfs in vredestijd, gelegerd was.