Höpken

De koning zei nee en deed een beroep op mijn getuigenis. Ik: dat ik niet hetzelfde kon geven, omdat ik het tegenovergestelde liet zien; dat dit verder geen geheim zou zijn geweest, want op de openbare rechtbank duurde het gesprek met Ribbingen, Meyerfelt enz. lang, en aangezien ze niet geleerd en nauwelijks meer begrepen hadden dan de taal van hun moeder, kon het gesprek niet interessant zijn, tenzij het gesprek over militaire of parlementaire dingen ging. De koning ging weg en zei zulke dingen niet meer zouden mogen gebeuren.

Generaal-luitenant Hamilton schrijft op 13 en 14 januari aan zijn broer Rijksraad als volgt: »Hoewel de omstandigheden de basiskeuze zouden moeten zijn, waarop iedereen zijn acties in alle dingen zou moeten baseren, waren de generaals op de een of andere manier hiervan afgeweken, omdat dat deel van de instructie van de veldmaarschalk pas op 16 december bekend werd gemaakt. In dezelfde brief zegt hij dat Graaf Meyerfeldt al zijn spionnen aan de veldmaarschalk had gegeven.

Door mijn koorts kon ik de zaken van de grote wereld niet volgen; ik weet in principe dat de stad nog steeds erg verlaten is, en dat je qua samenleving niets verliest als je in retraite bent. Gravin Horn (geb. Meyerfelt) was acht dagen in de stad om de inrichting van haar huis te regelen, en vertrok daarna om wat tijd door te brengen met haar moeder, waar ze nog steeds is, en waar het haar plan was om minstens drie weken te blijven. Misschien weet ik na morgen meer.

Orig. i Kongl. Bibl.

1. Meyerfelt, med hvars syster Horn var gift, hade 1745 gått i osterrikisk krigstjenst och blifvit 1747 general-adjutant hos prinsen af Waldeck, men under pommerska kriget deltog han såsom chef för en tysk grenadier-bataljon bl.a. i eröfringen af Wollin ( 1759 ), i anledning hvaraf Rådet beslöt att till Lantingshausen hänskjuta hvilken belöning honom borde tilldelas, då han svid de flesta betydande tillfällen varit brukad och anfört sin egen bataljon samt sig alltid med utmärkt nit och mandom förhållit». (Råds-prot. i Krigs-Ar. 1759 f. 1150.). 

U zult gemerkt hebben dat ik tot nu toe niets heb opgemerkt over het gedrag van graaf Meyerfelt, uw zwager. Hij weet dat we in oorlog zijn en hij zit in een leger dat tegen de belangen van Zweden is; hij weet ook dat we in de koningsstaten van Duitsland de pleitbezorgers van de keizer hebben gepubliceerd die het dragen van wapens verbieden ten gunste van de koning van Pruisen en zijn bondgenoten, en ondanks al deze overwegingen en al deze informatie keert hij niet terug naar zijn plicht en het bevel van de koning. Ik ben te gehecht aan u om niet te bekennen dat ik mijn ogen voor dit alles heb gesloten, omdat graaf Meyerfelt u door bloedbanden toebehoort; maar door een effect van dezelfde gehechtheid zou ik je willen vragen hem in dit opzicht wakker te schudden, zodat hem niets overkomt dat onaangenaam zou kunnen zijn. Er zijn andere Zweden in de troepen van Brunsvig, maar ik geef niet om hen, omdat het ballingen en expats zijn. Ik ben alleen geïnteresseerd in de Heer Graaf Meyerfelt door de interesse die u toont in wat hem aangaat.
Origineel in Koninklijke Bibliotheek

1. Meyerfelt, met wiens zus Horn getrouwd was, was in 1745 in Oostenrijkse militaire dienst gegaan en werd in 1747 adjudant-generaal van de prins van Waldeck, maar tijdens de Pommerse Oorlog nam hij deel als commandant van een Duits grenadierbataljon o.a. bij de verovering van Wollin (1759), op grond waarvan de Raad besloot om naar Lantingshausen te verwijzen welke beloning hem zou worden toegekend, aangezien hij bij de belangrijkste gelegenheden was ingezet en zijn eigen bataljon leidde en zich altijd met uitstekende ijver en mannelijkheid gedroeg”. (Raadsprotocol, Krijgsarchief 1759 f. 1150.).

Volgens Ricksen’s geprezen en veel gepubliceerde heronderzoek van de Hoogl. Standen Geheime Raad besluit, dat het niet nodig was een gouverneur-generaal over Finland te benoemen, en in hetzelfde bevel, dat anders de heer Rijksraad graaf Meyerfelt nodig was geweest, terwijl hij in Pommeren moest doorgaan.

In die tijd kwam van alles steeds meer aan het licht, dat de juweliers niet meer in het koninkrijk waren, dat zij en graaf Meijerfelt waren weggestuurd, dat de hertog van Brunswijk toen 18.000 rijksdaalder leende, geïnd door graaf Meijerfelt in wissels aan Grillen met een bankier in Hamburg, genaamd Stenglin, en onder de naam Vitzthum. Een paar dagen voordat de samenzwering werd ontdekt, werd het geld ingetrokken door maarschalk Horn en graaf Brahe. Grillen erkende dit alles in de Raad.

2. Grefvinnan M., som ägde ansenliga landtgods i Pommern, önskade att af fältmarskalken få utverka pass för sig och sitt folk att resa till sina gods. Lehwaldt hade förut utfärdat varning till invånarne i Svenska Pommern att icke fly undan och derigenom lemna sina gårdar öde och utan tillsyn. 

Wat Uwe Excellentie zegt over gravin Meyerfelt², keurt de Kon. Maj. volledig goed en evenals alle adel en hoogwaardigheidsbekleders die zich uit de stad willen terugtrekken, omdat de veelheid aan inwoners in een gesloten stad de kosten van levensonderhoud verhoogt, de verdringing van de ruimte en verschillende daaruit voortvloeiende ongemakken.
2. Gravin M., die aanzienlijke landgoederen in Pommeren bezat, wilde dat de veldmaarschalk paspoorten zou afgeven zodat zij en haar volk naar haar landgoederen konden reizen. Lehwaldt had eerder de inwoners van Zweeds-Pommeren gewaarschuwd om niet weg te rennen en daardoor hun boerderijen te verlaten en onbeheerd achter te laten.

De officieren die Lantingshausen voor de onderscheiding had voorgesteld waren: (…) majoor graaf Meyerfelt (…).