Annerstedt

Claes Annerstedt,  “Fältmarskalken Grefve Magnus Stenbock minnesanteckning”, Svenska  Akademiens Handlingar ifrån år 1886”, deel 20, Stockholm 1905.

Pag. 105-106

Vid denna tid har han haft en våldsam sammanstötning med en annan af Karls favoriter, dåvarande generalmajoren (sedermera kungl. rådet och grefven) J. A. Meijerfelt, en modig, men icke lätthandterlig karolin. Striden uppkom därigenom, att Stenbock förehöll Meijerfelt, att det stått så slätt till med den senares regemente i kvarteren, och att denne länge vägrat underställa Stenbock sitt regementes räkenskaper. Det kom till våldsam ordväxling. Stenbock tyckes hafva högdraget låtit Meijerfelt veta, att han för sin del skalle föredraga att vara en konungs lakej framför att vara generalmajor och uppföra sig så som Meijerfelt, hvartill denne genmälde: »Är ni general-löjtnant, så är jag generalmajor, och hvad ni är i dag kan jag blifva i morgon.» Och det gick därhän, som Stenbock klagade för konungen, att Meijerfelt inför hela regementet med knytnäfven och otillbörliga åthäfvor vanvördligen hötte åt honom och visade sitt förakt. Saken drogs på Stenbocks fordran och med skäl inför krigsrätt, sedan bägge under sensommaren infunnit sig hos Carl i Blonie. Får man tro Stenbock, skulle Meijerfelts sak där antagit ett dåligt utseende. »Hela hans parti rodnar i sitt bryderi», heter det ena gången, och den andra: »om Meijerfelt yfts tillförne, så låter han nu hänga fjädrarna». Af den tillbörliga satisfaktion, hvarpå Stenbock först hoppats, blef intet, ty krigsrätten anordnade på Karls befallning en vänskaplig biläggning af tvisten. Stenbock var ej alldeles nöjd, så mycket mindre kanske som Carl alldeles i samma vefva gjorde Meijerfelt till friherre

Op dat moment had hij een agressieve botsing met een andere favoriet van Karel, de toen generaal-majoor (later Koningsraad en graaf) J. A. Meijerfelt, een dappere maar geen gemakkelijke Karoliner. De strijd ontstond omdat Stenbock Meijerfelt ervan beschuldigde dat het er zo slecht met diens regiment in de kwartieren voorstond, en dat hij achterstallig was met het indienen van de rekenschap voor zijn regiment bij Stenbock. Er volgde een agressieve woordenwisseling. Stenbock lijkt Meijerfelt op arrogante wijze te hebben laten weten dat hij  liever een lakei van de koning was dan een generaal-majoor en zich als Meijerfelt te gedragen, waarop laatstgenoemde antwoordde: “Ik mag dan geen luitenant-generaal zijn maar een generaal-majoor en wat vandaag niet is kan morgen komen.” En het voerde daartoe, dat Stenbock bij de koning klaagde, dat Meijerfelt, tegenover het hele regiment, respectloos tegen hem schreeuwde en zijn minachting toonde met zijn vuist en ongepaste gebaren. De zaak werd op verzoek van Stenbock en met redenen voorgelegd voor een Krijgsraad, aangezien beiden in de nazomer bij Carl in Blonie waren. Als men Stenbock mag geloven, zou de zaak voor Meijerfelt er slecht hebben uitgezien “Zijn hele partij bloost door zijn narigheid”, staat er de ene keer, en de andere keer: “als Meijerfelt promotie zoekt, laat hij nu zijn veren hangen”. Er kwam niets van de gepaste genoegdoening waar Stenbock aanvankelijk op hoopte, omdat de Krijgsraad op bevel van Karel een minnelijke schikking van het geschil regelde.1 Stenbock was helemaal niet tevreden, te meer daar Karel bij dezelfde gelegenheid Meijerfelt tot baron benoemde.

Pag. 145-146

När det går till aktion, skola officerarne uppmuntra sitt folk att modigt slåss för konung, fädernesland och eget odödligt namn, »varandes bättre dö än illa fakta». Flera lysande namn möta oss bland det högre befälet, som under Stenbock skulle leda stri- den: den ridderlige generallöjtnanten Jakob Burensköld, generalmajoren Johan August Meijerfelt (hans forne vederdeloman från polska tiden), Magnus Palmqvist, den store ingenjören, och Gustaf Adam Taube, alla män af oförfåradt mod och lång krigserfarenhet. Till dem slöt sig här i Ousby, den 8 februari, generalmajor Kristian Ludvig Ascheberg. 

Als het op actie aankomt, zullen de officieren hun mensen aanmoedigen om dapper te vechten voor koning, vaderland en eigen onsterfelijke naam, “beter dood dan slechte feiten”. Wij ontmoeten verschillende illustere namen onder het hogere bevel, die onder Steenbok de strijd zouden leiden: de ridderlijke luitenant-generaal Jakob Burensköld, generaal-majoor Johan August Meijerfelt (zijn voormalige beloning uit de Poolse tijd), Magnus Palmqvist, de grote ingenieur, en Gustaf Adam Taube, allemaal mannen met ontembare moed en lange oorlogservaring. Ze werden hier in Ousby op 8 februari vergezeld door generaal-majoor Kristian Ludvig Ascheberg.

Pag. 160-161

Men de mellanstående regementena började alltmer vika, och då danska högra flygelns upplösta kavalleri jagade förbi deras rygg, togo de till flykten, lämnande gardet i sticket. Det skulle gått grenadjärerna lika illa, om Meijerfelt och Ascheberg med högra flygelns skvadroner, som emellertid kastat undan hvad «om stod i deras väg, nu vändt sig åt vänster, men hänförda af stridsifvern jagade de framåt mot Helsingborg och besatte det till klyftan vid Hälsan ledande passet Römöla för att afstänga all reträtt den vägen. Häraf begagnade sig general Eichstedt för att samla grenadjarema och trenne andra regementen samt bakom Meijerfelts rygg på en omväg åt norr föra dem in i staden genom Kullaporten.

aar de tussenliggende regimenten begonnen steeds meer te wijken, en toen de ontbonden cavalerie van de Deense rechtervleugel hen achterna joeg, sloegen ze op de vlucht en lieten de bewaker in de steek. Het zou de grenadiers net zo slecht zijn afgegaan als Meijerfelt en Ascheberg met de eskadrons van de rechtervleugel, die echter alles wat hen in de weg stond aan de kant wierpen, nu naar links afkeerden, maar verrukt door de geest van de strijd, ze achtervolgden richting Helsingborg en bezette het tot aan het gat bij Hälsan, leidende naar de pas Römöla om alle terugtrekking op die manier af te snijden. Generaal Eichstedt gebruikte dit om de grenadiers en drie andere regimenten te verzamelen en, achter de rug van Meijerfelt, via een omweg naar het noorden, via de Kullapoort de stad binnen te brengen.

Pag. 510

Jfr hans ord till Müllern 17 jan. 1714 om Stenbock och Meijerfelt, att det varit bättre, om dessa föregifna hjältar aldrig satt sin fot i Tyskland (Loenbom 4, s. 161).

Zie zijn woorden aan Müllern 17 jan. 1714 over Stenbock en Meijerfelt, dat het beter zou zijn geweest als deze zogenaamde helden nooit een voet in Duitsland hadden gezet (Loenbom 4, p. 161).